Ένα παραμυθάκι γεμάτο αγάπη

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό πουλάκι
κίτρινο, κατακίτρινο σαν ξανθό πουπουλάκι.
Εκείνο το καλοκαίρι είχε βαλθεί να κατακτήσει το φεγγάρι.
Είχε όμως ένα καημό δεν μπορούσε να πετάξει τόσο ψηλά
ώστε να κατακτήσει το φεγγάρι.
Ήταν άστεγο, ο καιρός ήταν ζεστός και ο ήλιος καρφωμένος στον ουρανό.
Αποφάσισε να πάει στο πάρκο για να σκεφτεί τι θα κάνει.
Έκανε βόλτες από'δω έκανε βόλτες απο'κει.
Καθώς όμως πήγαινε να καθήσει κάτω από τη μουριά
σκέφτηκε πως ο μόνος τρόπος για να κατακτήσει το
φεγγάρι ήταν να το ερωτευθεί.
Η αγάπη θέλει τόλμη και όνειρο.
Όταν έδυσε ο ήλιος, βράδυ πια το πουλάκι άρχισε σίγα-σιγά
να κλείνει τα ματάκια του γλυκά-γλυκά, έπεσε σε βαθύ ύπνο,
ονειρεύτηκε λοιπόν πώς ακούμπησε την καρδούλα
και το μάγουλο του φεγγαριού, όμορφη που είναι η ζωή με την αγάπη.
Όμορφο που είναι να σ'αγαπάει το φεγγάρι.
Όμορφο που είναι να πονάς γι'αυτόν που αγαπάς.
Όνειρο που είναι η ζωή, όμορφη που είναι η ζωή
είπε με αναστεναγμό το πουλάκι.
Όμως το πουλάκι μέσα στον ύπνο του ξέχασε να ξυπνήσει.
Αλήθεια, πόσο μεγάλο όνειρο είναι η αγάπη;
Πόσο μεγάλο όνειρο είναι ο έρωτας;
Το πουλάκι φώναξε δυνατά, πολύ δυνατά "φεγγαράκι σ'αγαπώ"
για να μπορέσει όμως να διατηρηθεί αυτή η αγάπη αιώνια
μια νεραϊδα μεταμόρφωσε το φεγγαράκι
και το πουλάκι σε δύο πανέμορφες παπαρούνες.
Και έτσι ζήσαν αυτοί καλά και ερωτευμένοι για πάντα και εμείς καλύτερα.

Βάσια Δανιά - Ένα παραμυθάκι γεμάτο αγάπη - Εκδόσεις Δανιά

(Αφιερώμενο στην Alicia και σε όσους αρέσει και τους πει κάτι. Σ'ευχαριστώ που με βοηθάς, σημαίνει πολλά...)