Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

29306


Δε φυσάει καθόλου. Λες κι ο αέρας κρατάει την αναπνοή του. Θυμάμαι μια νύχτα του χειμώνα. Είχα βγει βόλτα στα σκοτάδια. Τα φώτα της πόλης τρεμόσβηναν. Μπορεί να τρεμόσβηναν τα ματια μου, δε θυμάμαι. Φυσούσε με τέτοια δύναμη που νόμιζα πως ο αέρας έχει γενέθλια κι αυτό το φύσημα θα σβήσει τα φώτα. Του φώναξα Χρόνια πολλάααα, κάνε μια ευχή”... Τότε έγινε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ξαφνικά ο αέρας σταμάτησε. Τα φώτα δυνάμωσαν. Άρχισα να φοβάμαι. Έτρεξα μέχρι το σπίτι. Είχα μιλήσει με τον αέρα. Δεν το είπα πουθενά...

Και σήμερα; Σήμερα; Δε φυσάει. Θέλω να κάνω μια βόλτα.

Αγαπώ εκείνο το πουπουλένιο αεράκι που χα'ιδεύει τις λεπτές εκείνες χνουδοτριχες στο λαιμό. Σαν ένα χέρι που αγαπάς. Γυρίζεις να δεις και δεν βλέπεις κανέναν. Σαν εκείνα τα αναποφάσιστα χάδια που λατρεύω. Απλώνεις το χέρι σου να ακουμμπήσεις το δέρμα του άλλου και δεν ξέρεις ακόμη αν το δέρμα του αγαπάει τα ακροδάχτυλά σου. Ίσα που τον αγγίζεις, κι αν αντιδράσει, αν κουνηθεί, τότε τραβάς απότομα το χέρι σου και στέκεις ακίνητος σαν το παιδάκι που εχει κάνει ζημιά και περιμένει την τιμωρία του. Δε φυσάει καθόλου. Έχτισα την αυλή μου κάτω από την άρκτο κι ύστερα το ξέχασα. Το ξαναθυμήθηκα τις προηγούμενες μέρες κι εκείνη μου λέει καληνύχτα κάθε που ανοίγω την καγκελόπορτα. Το θέμα είναι πόσο παρελθόν μπορείς ν'αντέξεις κι εγώ μάλλον δεν αντέχω άλλο. Όμως με το μέλλον γελάω.

Ποτέ δεν μπόρεσα να το σκεφτώ με τη “σοβαρότητα” που του πρέπει. Τ ί είναι ο στόχος; Κι οι άνθρωποι που έχουν στόχους πώς είναι; Φοράνε γυαλιά; Είναι σοβαροί; Το να θέλεις να κατασκευάσεις ένα φιλί δεν είναι στόχος; Είναι το μοναδικό που μπορώ να σκεφτώ για το μέλλον.

Η Τετάρτη επιτέλους μυρίζει. Το γιασεμί μου αναρριχάται σιγα-σιγά. Μπορώ να κανονίσω μια βόλτα για το βράδυ. Θυμάμαι τα περσινά μου γενέθλια. Ολική έκλλειψη ηλίου. Δεν ήρθε κανείς να μου πει χρόνια πολλά. Ήταν όλοι στο Καστελόριζο. Εκδικήθηκα φέτος με μια μικρή τούρτα φράουλα. Αγαπώ όλες τις κουβέντες που δεν έχουν κανένα νόημα. Που βγαίνουν από το στόμα σα να μην έχουν άλλη επιλογή. Κι όσοι πνίγουν αυτά τα λόγια να'ναι καταραμμένοι. Θα αγοράσω ένα διαστημόπλοιο. Θα το ξεπαρκάρουμε το βράδυ και θα πάμε μια βόλτα κάτω από την επιφάνεια της γης. Διάστημα το λένε κι αυτό. Θα γυρισουμε αποκαμωμένοι από την έλλειψη οξυγόνου και θα φιληθούμε για να ζωντανέψουμε. Θα κοιμηθείς. Θα μείνω να σε κοιτάω γιατί λατρεύω τον ύπνο των ανθρώπων. Εκεί είμαστε όλοι ίσοι. Ανήμποροι. Ο αγαπημένος μου ποιητής λέει πως το να κανεις κακό σε κάποιον που κοιμάται είναι σα να σκοτώνεις ένα βρέφος. Ακούυυυυυυυυυς;;;; Ακούςςςςς ρε αρχίδι;

6 σχόλια:

Y. K. είπε...

κι εμενα μ'αρεσουν τα αναποφασιστα χαδια (μεχρι να γινουν κι αυτα ρουτινας..τοτε κλαιω)

"με το μελλον γελαω"..:)

φιλια ουλαλουμα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ καλό κείμενο. Μου άρεσε που αγαπάς όλες τις κουβέντες που δεν έχουν κανένα νόημα, που βγαίνουν από το στόμα σα να μην έχουν άλλη επιλογή. Μου άρεσε και η κατάρα για όσους πνίγουν αυτά τα λόγια.

Фе́ммe скатале είπε...

Kαταραμμένοι κι αυτοί που δεν ακούν.
ΠΟιά είναι τα χάδια ρουτίνας;

Y. K. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Y. K. είπε...

ειναι τα χαδια που δεν τα "εννοεις".ειναι σαν τις κουβεντες που λες γιατι απλα δεν εχεις τιποtε αλλο να πεις.ειναι χαδια φτηνα aπο συναισθημα, που τοσες φορες εχω παρει που τα σιχαθηκα πια

drunksoul είπε...

Όταν αγοράσεις τελικά το διαστημόπλοιο μη με ξεχάσεις. Ψήνομαι για μια βολτούλα.