μαύρη πρωτομαγιά

Photo by amberfoxwing



Πρώτη του Μάη κι αντί για χέρια γεμάτα λουλούδια έχω μια άδεια θλίψη στο βλέμμα. Το ‘ξερα από χθες, το ένιωθα να ‘ρχεται αργά, βασανιστικά, σαν αντίστροφη μέτρηση.

Χαίρομαι πολύ που εδώ υπάρχει για μένα ένας χώρος όπου μπορώ να γράφω ό,τι θέλω. Δυστυχώς το blog μου από δω και μπρος θα αυτολογοκρίνεται. Δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες. Ούτε οι φίλοι πια δεν αντέχουν να με διαβάζουν. Η αλήθεια τους βαραίνει. Θα πρέπει λοιπόν να προσέχω τι λέω, πώς το λέω και για ποιον το λέω. Θα πρέπει να σκέφτομαι μήπως κάποιον πληγώσω ή μήπως κάποιον εκθέσω. Θα πρέπει να δικαιολογούμαι για τον οποιονδήποτε αυθορμητισμό κρύβω μέσα μου, για τα αισθήματά μου και για το ίδιο μου το είναι ακόμα. Σε λίγο θα πρέπει να ζητάω και συγνώμη που νιώθω τόσα πολλά.

Ευτυχώς αυτό δε χρειάζεται να το κάνω εδώ μαζί σας. Εδώ θα ξερνάω όλη μου τη μαυρίλα κι όλους μου τους ανεκλήρωτους έρωτες και δε θα πληγώνεται κανείς. Τι καλά που σας βρήκα!