121718

Οι μέρες κολλάνε πάνω στην πλάτη μου. Μέρες γεμάτες δουλειές. Από κείνες που δεν αφήνουν χρόνο να κοιτάξεις τους διπλανούς απο μέσα. Μόνο να τους ακούσεις να περνάν. Στρείδια με μυαλά στρειδιού οι άνθρωποι mi carihno. Δεν καταλαβαίνουν την αγάπη και την καύλα. Παρεξηγημένα κεφάλια κομπλεξικοι και ακαυλοι που δε σταμάτησαν ποτέ στην ακρη του δρόμου να σώσουν μια χελώνα, μήτε ακινητοποιήθηκαν ποτέ για μια ολόκληρη ώρα μπροστά σε μικρά αγριογούρουνα.Γιατί σαυτούς τίποτα μαγικό δε συμβαίνει. Ποτέ δε συναντάνε χελώνες στη στράτα τους. Τα αστέρια δεν πέφτουν ποτέ όποτε κοιτάζουν τον ουρανό. Κι οι άνθρωποι τους φέρονται με αγένεια πάντα. Άσχημα συμβαίνουν στους άσχημους βασιλιά μου, κι ομορφιές στους όμορφους. Άσχημα όχι από ατυχία. Μα γιατί αυτά μονάχα ξέρουν να περιμένουν. Όμορφα όχι απο τύχη, μα γιατί αυτά κυνηγούν. Όμορφη ένιωθα απο μέσα το ξέρεις. Κι όμορφη θα νιώθω πάντα όσο σε έχω κοντά μου. Εσύ που με βρίσκεις όμορφη τις πιό παράξενες στιγμές. Εκείνες που ντρέπομαι που υπάρχω. Μ'εχεις δει έτσι οπως δε θ'αφήχω ποτέ κανέναν να με δει από φόβο μη με βρει άσχημη. Ξέρω πως μονάχα εσύ με βρίσκεις όμορφη όταν είμαι εγώ. Κι αυτό το εγώ μπορεί να έχει πολλές ασχήμιες μέσα και πρώτα πρώτα τον πόνο που μόνο εσύ μπορείς να διακρίνεις απο μακρυά κι ας κάνεις πως δεν υπάρχει. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που καθόμουν μόνη κι έβλεπα την "Ανθρώπινη φωνή" κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς μόλις τελείωσε. Και δεν μπορούσα να μιλήσω μετά. Και με πήρες τηλέφωνο απο 'κείνο το ξενοδοχείο και μου είπες τα πιό φραουλένια λόγια που έχει πει ποτέ άνθρωπος σε άνθρωπο. Τότε ένιωσα πως τα 230 χιλιόμετρα που μας χώριζαν θα μπορούσαν να γίνουν ένα βήμα. Κι έγιναν. Το καταφέραμε κι αυτό. Αγκαλιαστήκαμε με διακόσια τριάντα χιλιόμετρα ανάμεσα μας. Τσαλακωμένα και ντροπιασμένα χιλιόμετρα. Μπορεί να ήταν τότε που σου είπα πως μια μέρα θα κάνω το άσπρο μαύρο για σένα. Ξέρω, θα προτιμούσες να κάνω το μαύρο άσπρο....δεν ξέρω αν πιάνει όμως...Πιάνει; Μ'αρέσει να σκέφτομαι πως κοιμάσαι στο διπλανό δωμάτιο. Μπορώ κάθε στιγμή να έρθω να ακουμπήσω τον ύπνο σου χωρίς εκείνος να καταλάβει.Θυμάμαι εκείνο το Μαγιάτικο ταξίδι στην ΑΘήνα μέσα στο τραίνο. Θυμάμαι ακόμη το γιαούρτι με γεύση φράουλα κι εσένα να περιμένεις να το φάω για να με γαμήσεις. Το έτρωγα επίτηδες αργά και γελούσα. Περίμενα να ορμήξεις και να το πάρεις από τα χέρια μου μα ήταν η σειρά σου να με ξαφνιάσεις. Συνέχισες να κοιτάζεις έξω κι όταν το έφαγα όλο, έσβησες το φως της καμπίνας δήθεν για να κοιμηθούμε. Σκοτάδι κι η καύλα μας να στάζει πάνω στις ράγες του τραίνου και τα βογγητά μας να παλεύουν με τον ήχο της μηχανής. Φορούσες καφέ ρούχα κι εγώ το λατρεύω αυτό το χρώμα πάνω σου. Εγώ φορούσα εκείνο το φουστάνι με τα κουμπιά και τα μικροσκοπικα λουλουδάκια που δεν το βγάζω ποτέ όταν γαμιόμαστε. Μου ξεκουμπώνεις μόνο δύο κουμπιά απο πάνω. Τα ξημερώματα η Αθήνα μας περίμενε να τη μυρίσουμε κι εγώ έδειχνα με καμάρι το τσαλακωμένο μου φουστάνι...Κι όλα αυτά, κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα λέω, πού να τα πω; Ποιός να καταλάβει; Τους βαρέθηκα όλους. Κανείς δε μας ξέρει. Κανείς δε μας καταλαβαίνει. Κι εγώ το βράδυ στις προσευχές μου παρακαλάω να ξυπνήσω και να ναι όλοι άνθρωποι γύρω μου. ΆΝθρωποι έτοιμοι να αγαπήσουν. Καταλαβαίνεις; Κι όταν τους συναντάς να μη χρειάζεται να σου πουν τυπικές καλημέρες και καλησπέρες... Μα να σου λένε "γεια σου, αγαπώ το πράσινο γιατί μου θυμίζει την πρασόπιτα της γιαγιάς μου" .. ΆΝθρωποι που θα αγαπήσουν τα μέσα τους αφήνοντας επιτέλους τα έξω τους να ψοφήσουν. Που θα αγαπήσουν το κόκκινο όχι γιατί τους έμαθαν να λέν πως είναι το χρώμα του πάθους που δεν ένιωσαν ποτέ μα γιατί κόκκινες είναι οι φράουλες κι οι ντομάτες. ΑΝθρώπους που θα έχουν δικούς τους λόγους να αγαπούν. ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ....Όχι δανεικές παπάρες, δανεικά λόγια, δανεικές αγάπες και δανεικά ποιήματα. Να αγαπούν τους δικούς τους ποιητές και τα δικά τους χρώματα και τη λάσπη πιό πολύ από τη θάλασσα...Πότε θα συναντήσω έναν τέτοιο άνθρωπο! Θα τον φιλήσω και θα του πώ... Κι εγώ αγαπώ το καφέ γιατί το φορούσε ο πιό αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο έναν Μάη σ'ενα τραίνο. Θα με καταλάβει. Θα αγκαλιαστούμε και θα συνεχίσει το δρόμο του ο καθένας.. Καλός μας Μάης...Χαίρομαι που τελέιωσε ο Απρίλης.