Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Δευτερο σωμα

Nature's Dancing Beauty by Reznor_70

Αποψε εβαζε τη στολη του. Ντυνοταν ανδρας. Τα αλλαζε ολα. Φορουσε τα επιβλητικα του ματια. Τα χειλη του, σαν πεταλο τριανταφυλλου. Ενιωθε να μπορει να σαγηνευσει τα παντα στο περασμα του, να ξελογιασει οτι πιο αγνο και αθωο εβρισκε μπροστα του, απλα για να αποδειξει στις εμμονες του οτι δεν υπαρχουν ή ακομη κι αν υπαρχουν, οτι δεν τον χαρακτηριζουν πραγματικα. Εβλεπε ηδη δυο γυναικες να του ετρωγαν τη σαρκα σαν οξινος μανδυας.


Ως ζωντανη υπαρξη δεν μπορει παρα να ειναι μακρυα απο συνθηκες ισορροπιας. Καταλαβαινει λανθασμενα την προηγουμενη προταση. Ξυπνησε πανω στο σωμα, τοσο κοντα που δε μπορουσε να καταλαβει σε πιο τμημα ακουμπαει. Οταν εμενε ακαλυπτη, γυμνη, τα χρυσαφενια της μαλλια γινοταν ασπρα κι εχανε την λαμψη της.


Ξανα στην προηγουμενη ιστορια.

Αμαζονες που μιλουσαν ακατανοητα.

3 σχόλια:

Phoebus είπε...

Υπάρχει ένα μέρος φωτεινό. Ένα μέρος που η λάμψη του θα θρέφει τη δική της. Κι αυτό είναι η καρδιά... Ακόμα και για τα όνειρα...

Ανώνυμος είπε...

πέρα απ' τον πάγο
εκεί που λιάζονται οι σαύρες και τα ηφαίστεια
ησυχάζουν στο φως που τα γυμνώνει

Phoebus είπε...

Που είσαι εσύ? Πού χάθηκες?