Μένω εκτός

Ξεχνιέμαι κάποτε. Περνάνε εβδομάδες ολόκληρες που με πηγαινοφέρνουν από την κρεβατοκάμαρα με το γραφείο στο ημιτελές κουζινάκι που του λείπουν τα πλακάκια στο νεροχύτη. Να βάλω νερό για καφέ, να τραβήξω την κουρτίνα, να ανοιγοκλείσω το παράθυρο. Να ισιώσω την κουρτίνα. Να ταΐσω τις τρεις γάτες που απέμειναν να περιφέρονται στην αυλή λες και ξεπήδησαν από ποίημα του Πόε. Να κοιτάξω μηχανικά στο ταβάνι για κουνούπια. Να σκουπίσω το σκουπισμένο πάτωμα. Να σκεφτώ πάλι πως μας λείπει η μουσική σε αυτή τη γειτονιά (μόνο σε αυτή;). Να σκεφτώ πως σκέφτομαι πεζά κι εφηβικά. Να χαμογελάσω απ’ τ’ αριστερά και να ανακατέψω το νερό στην κούπα. Ύστερα να παγώσω και να επιστρέψω πάλι στη ζεστή κρεβατοκάμαρα με το γραφείο και να αλλάξω την γεμάτη κούπα με την άδεια. Μετά το μάτι μου θα πέσει στο πακέτο με τα χαρτιά που έδωσα όρκο πως θα τελειώσω. Κάποτε. Θα νιώσω βαρύς και άκεφος και πάλι δεν θα δουλέψω ενώ θα ξέρω πως αν σε κάθε ακεφιά έχανα κι από ένα ευρώ θα ήμουν ισόβια απ’ τα χρέη. Θα νιώσω τύψεις. Θα τα πιάσω για λίγο και θα τα ανοίξω μπας και…τίποτα. Πάλι στα κάτεργα η σκέψη. Ύστερα θα αρχίσουν να βαράν καμπάνες τα μηνύματα ή το msn για το πόσο γαϊδούρι είμαι που έχω χαθεί, που ζω με τα παράθυρα κλειστά, που δεν εργάζομαι, που δεν υπάρχω μες τους δρόμους, που δεν πάω σινεμά, που δεν με βλέπουν στις καφετέριες του νησιού μου, που άλλοι δεν με βλέπουν ούτε στις άλλες καφετέριες, που δεν με βλέπει πλέον ούτε ο Πειραιάς (εκεί να δεις), που δεν έχω πλέον σταθερό, που δεν με ζει το παρόν, που αγνοώ το μέλλον. Που μένω εκτός. Κι όλα αυτά ντυμένα με τον μανδύα του καθωσπρεπισμού και μπογιατισμένα με μια ευγένεια που κατάντησε ανιαρή. Αν και το ξέρω ίσως ποτέ να μην το παραδεχτώ με τη ζωή και την αλήθεια μου. Ίσως ποτέ να μην το εφαρμόσω. Κυρίως όταν και άλλοι (ίσως) θα εξαρτώνται από εμένα. Πως δηλαδή περνάνε οι μέρες κι εμείς γερνάμε κουρδισμένοι σαν ρολόγια γνωρίζοντας πως κάποτε θα ξεψυχήσουμε αγκαλιά τους.