Σβήσε το φως και άκουσέ το.

Ποτέ δεν κατάλαβα πώς τρύπωσε στην ζωή μου. Κάπου εκεί, στα ξημερώμτα αυτού του απαίσιου και βασανιστικού Φλεβάρη έξω από ένα μπαρ της Πανόρμου, σε ένα διαμέρισμα στο Γουδί, σε μια στροφή στην Αμαλίας, σε ένα φανάρι της Περαιώς, σε ένα φέρυ-μποτ για Σαλαμίνα, σε μια χαραυγή στο σπίτι του Σικελιανού μαζί με τους γλάρους, στα σκεπάσματα από κάτω, στον πρωινό καφέ που έμοιαζε με ένεση πραγματικότητας, στα ερτζιανά που μου τσάκιζαν τα νεύρα, στα ταξίδια που δεν έκανα ποτέ μόνος, στη βροχή που μας σάπισε τις τελευταίες ημέρες, στα χαρτιά μου που είνα πιο χλωμά από ποτέ στην πέννα μου που δεν λέει να ξεπιαστεί.

Δεν είναι άλλο. Αυτό είναι. Σβήσε το φως και άκουσέ το.