Τρίτη 29 Μαΐου 2007

01610


Απόγευματα κι απομεσήμερα κι αποξημερώματα. Μια ομορφιά οι λέξεις με την πρόθεση αυτή. Από μικρή την αγαπούσα. Έλα να στρώσουμε ρολόγια παντού γύρω μας κι ύστερα ν'αγκαλιαστούμε και να τα δούμε να σταματάνε. Πόση δύναμη έχουμε όταν αγκαλιαζόμαστε; Έλα να το μετρήσουμε. Είμαι σίγουρη πως ο χρόνος θα σταματήσει. Μπορεί και να τον ακούσουμε να κλαίει. Πώς να κλαίει ο χρόνος; Πάντα είχα την απορία. Σιωπηλά μάλλον. Σαν τον μεγάλο πόνο ε; Μου έχει λείψει μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Στα σκοτάδια με ξεκούρδιστα πιάνα και καυλωμένα βιολιά και βιαστικά τζιτζίκια. Να χορέψουμε με ελάχιστες κινήσεις. Αυτή είναι η μαγεία του χορού. Χωρίς φιοριτούρες. Κι η μαγεία της ζωής το ίδιο. Και πιό πολύ η μαγεία της ποίησης. Ποίηση είναι οι λίγες όμορφες λέξεις που σ'ενα στενό μυαλό δεν ταιριάζουν να'ναι μαζί. Εγώ ξέρω πως ποίηση είναι καθόλου λέξεις. Ποιητές είναι εκείνοι που μπορούν να με κάνουν να κλείσω τα μάτια μου όταν είμαι κοντά τους. Κι εγώ το'χω καταφέρει μερικές φορές. Περιμένω με λαχτάρα την εποχή που όλοι οι άνθρωποι που αγαπάω θα είναι μαζί μου με κλειστά μάτια. Θα τους αγγίζω σε κάποιο αγαπημένο σημείο απαλά κι εκείνοι θα μένουν εκεί ξυπνοκοιμισμένοι. Θα ακουμπάω την ποίησή μου πάνω τους χωρίς λέξεις. Πόσο μεγάλη ποιήτρια θα είμαι τότε! Μπορεί μια τέτοια στιγμή να διαλέξω να πεθάνω αν και μάλλον ο θάνατος τότε θα κλαίει αγκαλιά με το χρόνο. Απαρηγόρητοι από το κακό που τους έκανα, οι δυό μεγάλοι μου εχθροί θα κλαίνε με γυρισμένες τις πλάτες τους κι εγώ θα τις βλέπω να τρέμουν από τους λυγμούς. Είναι πάλι απόγευμα. Κι είναι πάλι Μάης. Και το ραβδί που κρέμεται από τα μαλλιά μου είναι πολύ μπλε και πολύ σκούρο για σήμερα. Του προσθέτω μερικές πορτοκαλί μάλλινες χάντρες. Βάφω και τα νύχια μου πορτοκαλί. Η πληγή μου κλείνει κι οι βροχές σταμάτησαν. Πλάκα δεν έχει η φωνή μου που είναι τόσο βαριά; Ειδικά σήμερα που είναι τόσο βραχνή; Μ'αρέσει να σκάω στα γέλια όταν βραχνιάζω. Λέω ν'ασχοληθώ με την κατασκευή αγκαλιάς με γεύση πορτοκάλι σήμερα. Θα με βοηθήσεις;

1 σχόλιο:

Paranoia είπε...

Ο χορός των αισθήσεων, αυτό όλο το αλησβερίσι που έφτιαξες...
σαν ποιήμα οι σκέψεις σου ξέχειλες
με το αίμα να δίνει κατεύθυνση!