Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

πλωτή


Φωτογραφία: ο έρωτας περνάει από το στομάχι



Ζέστη... κούραση... νύστα... Ποιο είναι χειρότερο από τ’ άλλο δεν ξέρω. Τα μεσημέρια η ίδια βασανιστική ακολουθία. Αυτήν τη φρικτή μουσική που μου γρατζουνάει τ’ αυτιά δεν την αντέχω. Μα συνεχίζω να την ακούω μαζοχιστικά γιατί με κάνει ν’ ανατριχιάζω και γιατί μου θυμίζει πράγματα. Θα ‘θελα να ‘μουν εντελώς αναίσθητη και να μη νιώθω τίποτα. Χθες βράδυ σαν να καθάρισε λιγάκι το μυαλό μου. Ήταν μια βόλτα πάνω σε πλοίο. Όχι σαν αυτά που ξέρεις, όχι απ’ αυτά που σε πάνε μακριά, μια μικρή κοντινή βόλτα ήταν, μα ο νους ταξίδεψε όσο του χρειαζόταν. Με φύσηξε ο αέρας και πήρε μαζί του όλα τα παλιά και τα σήκωσε. Τα ένιωθα να αιωρούνται στη θαλασσινή αύρα και ξάφνου να βυθίζονται και να πνίγονται στα σκούρα νερά. Μου φώναζαν «βοήθεια» μα επιδεικτικά τα αγνοούσα κι αποχαιρετούσα τα βάρη του παρελθόντος. Κι εκείνο το χρώμα το βαθύ σαν μωβ στο βάθος του ορίζοντα σαν πέφτει η νύχτα πάνω απ΄τα φώτα... μούχρωμα το λέω -δικό μου χρώμα- λέξη σκοτεινή και γεμάτη ενοχές. Λέξη που μου θυμίζει έρωτες και πάθη, μυστικά που μόνο η νύχτα τα σκεπάζει. Και τα φώτα... πόσες χιλιάδες φώτα! Μόνη μου θα ‘θελα να είμαι χθες. Όχι πως οι φωνές σας δε μου άρεσαν. Μα ήμουν εκεί, αλλά συνάμα δεν ήμουν. Έτρεχε ο λογισμός σε όσα δε φαντάζεσαι. Κι αν έβλεπες ένα μειδίαμα στα χείλη, ήταν επειδή σκεφτόμουν άλλα. Είχα καιρό να στηριχτώ σε κουπαστή τη νύχτα, να μυρίσω θάλασσα ζεστή και να στροβιλίσει τη φούστα μου η αύρα. Να μπλέξουν τα μαλλιά στα κεχριμπάρια που κρέμονται στ’ αυτιά και να μ’ αρέσει. Ήθελα να πιω πολύ και να μεθύσω, μα ποια αγκαλιά θα με βαστούσε στο κατόπι; Μονάχη πάλι θα κοιμόμουν. Να ‘μουνα λέει σ’ ένα νησί και να με ζώνει η θάλασσα. Και η μόνη εικόνα να ‘ναι μπλε. Μαύρο-μπλε της νύχτας και ν’ αντικρύζω μόνο το φεγγάρι. Ίσως και τα μάτια σου που λάμπουν. Έχεις αφουγκραστεί ποτέ το φλοίσβο; Στη Τζια τον ηχογράφησα ένα μεσημέρι. Κάθε που τον ξανακούω κλαίω. Μου λέει συνέχεια μυστικά, για μένα και για σένα που έφυγες. Πάρε με πάλι μια βόλτα στη θάλασσα, ταξίδεψέ με και μη λες τίποτα. Θυμάσαι;


2 σχόλια:

Y. K. είπε...

δεν εχω ακουσει πιο ομορφη μουσικη απο αυτη που κανουν τα κυματα..εισαι τυχερη που την εχεις μεσα σου.

drunksoul είπε...

Μου θύμησες μια νύχτα στο κατάστρωμα με ξύδια και γέλια.Δεν υπάρχει καλύτερη φάση απ' το ταξίδι με πλοίο.