Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

το τραγούδι του χρόνου...


Μία γκρίζα τούφα από τα μαλλιά της έπεσε στο πρόσωπό της.

Γύρισε και τον κοίταξε φοβούμενη μήπως την είδε που παραπάτησε.

Εκείνος γύρισε γρήγορα το κεφάλι του από την άλλη μεριά για να μην καταλάβει ότι την είδε.

Εκείνη του έπιασε το χέρι και εκείνος της το έσφιξε.

Προχώρησαν και κάθισαν στο ίδιο παγκάκι όπου είχαν κάτσει πριν 42 χρόνια στη παραλία.

Στο ίδιο παγκάκι όπου είχαν χαράξει το ίχνος τους πριν 42 χρόνια.

Στο ίδιο παγκάκι που τους ενώνει και πάλι δίχως να παραπονιέται για τα τόσα χρόνια απουσίας και για την αγάπη που εκείνοι κάνανε συνήθεια.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κι η ζωή συνεχίζεται στους ίδιους ράθυμους ρυθμούς. Καλή σου μέρα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ γλυκό κείμενο και τόσο ερωτικό.