πουλί της αγωνίας

ένας πλησιόσαυρος κοιμήθηκε ανάμεσα στα μάτια μου

καθώς η μουσική καιγόταν σε μια λάμπα

και το τοπίο ένιωθε το πάθος του Τριστάνο και της Ιζόλδης.

το σώμα σου ταιριάζει στο δικό μου

όπως ένα χέρι ταιριάζει γύρω από ο,τιδήποτε θέλει να κρυφτεί.
γδαρμένο

μου έδειξε τους μύες σου από ξύλο

και τις ανθοδέσμες του πόθου

που μπορούν να γίνουν από τις φλέβες σου.

ακούσαμε το καλπασμό ενός βίσωνα που έτρεχε

ερεθισμένος

μέσα στο δέρμα μας που έτρεμε σαν τα φύλλα ενός κήπου

όλες οι κουβέντες για την αγάπη είναι ίδιες

όλες έχουν τις ντελιριακές τους συγχορδίες

μα η καρδιά έσπασε

από τη μουσική των εφήμερων αναμνήσεων

ύστερα έρχεται η προσευχή και ο άνεμος,

ο άνεμος που παραποιεί τους ήχους έως το σημείο

μιας γλυκύτητας από αίμα

από ουρλιαχτά που έγιναν σάρκα.

τι πόθος, τι επιθυμίες θρυμματισμένων θαλασσών

έγιναν νίκελ

ή ένα οικουμενικό τραγούδι αυτού που θα μπορούσε να είχε γίνει τραγωδία

θα γεννηθούν, πουλιά από τα ζευγαρωμένα μας χείλη

καθώς ο θάνατος εισχωρεί μέσα από τα πόδια μας;

επικρέμεται σαν γέφυρα από πέτρινα φιλιά,

χτύπησε μία η ώρα.

στις δύο πέταξε μακριά με τα χέρια του δεμένα πάνω στο στήθος του.

στις τρείς βούτηξε πιο βαθιά κι από τον θάνατο.

στις τέσσερις έτρεμε ήδη με το ξημέρωμα.

στις πέντε έκανε με διαβήτη τον κυκλικό πομπό της ημέρας.

στις έξι μπορούσαν να ακουστούν οι μικρές κατσίκες των Άλπεων.

που τις πήγαιναν για θυσία οι καλόγεροι.

Louis Bunuel