Τσακίζει τη φωνή του

Κάθε επιστροφή του τον πληγώνει. Όπως και κάθε όμορφη κοπέλα του προκαλεί τη μελαγχολία του έφηβου που κουράστηκε να βρίζει το Θεό για όσα τον μαραίνουν και τώρα απλά του χαμηλώνει το κεφάλι. Βάζει στο σφηνοπότηρο λίγο βαρύ και κάνει άφιλτρο για να τσακίσει τη φωνή του. Βράδυ και υγρασία και κρύο στα σκοτεινά. Ανακατεύει τις φωτογραφίες με ό,τι κατάφερε να αποστάξει από τις στιγμές που του δόθηκαν σαν από έρωτα στο φακό και φτιάχνει κόσμους μετρημένους σε πιθανότητες και αστείες καταλήξεις. Έπειτα τις στέλνει στο διάολο να τις λιβανίσει με το λιβάνι που φοβάται και να τις βάλει στο μπαούλο με το πετσετάκι της μαμάς του που έπλεξε από στόμα σε στόμα. Πιάνει τις χορδές και τις μπλέκει στα δάχτυλά του με το γαμώτο του μπεκρή. Τα όνειρα που βυζάξαμε μες στης καρδιάς μας το αίμα πέταξαν και χαθήκανε μες στης ζωής το ρέμα κι εμείς τάχα μένουμε παντοτινά τα’ άφταστα να θρηνούμε. Βάζει κι άλλο. Στρίβει διπλό λες και μπορεί να σηκώσει πέντε φορές το βάρος του στους πληγωμένους ώμους . Το μοιράζεται. Το ξαναπαίρνει. Είπες πως θα’ ρθεις να τον δεις κι αυτός σου έχτισε ένα παλάτι να κοιμάσαι το απομεσήμερο μέχρι να σου διπλώσει η καρδιά και να θελήσεις να την κάνεις. Κανόνισε και τα’ άλογα να’ ναι πεταλωμένα. Κοίταξε και τα ρούχα του μην έχουν χαρακιές από τις μάχες του αιώνα. Μιλάει χρόνια, χρόνια λέει πως θα’ ρθεις μα ούτε μέσα σε όνειρο δεν μπόρεσε κανείς να σε διακρίνει. Τουλάχιστον πιάστηκες απ’ τα σημάδια που άφησε στις μάγισσες για σένα. Κι ας σ’ έβγαλε ο δρόμος σου αλλού. Κι ας πέταξες έως εδώ για εκείνον. Κι ας λάτρεψες την τσακισμένη του φωνή μέσα απ’ το μπερντέ του καραγκιόζη. Αυτός μιλάει χρόνια και χρόνια θα λέει πως θα’ ρθεις.