Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007



Διαβάζω τους χάρτες που κρύβουν τα χέρια μου και πνίγομαι σε θάλασσες που τρέχουν από τα μάτια. Δάκρυα υφάλμυρα, στυφά. Κρυμμένα ξυράφια οι λέξεις με πονούν και άλλο δεν κάνω από το να τις αντέχω. Σταμάτησα να μετράω το χρόνο. Μετράω ήλιους μόνο και μαθαίνω να αναγνωρίζω αστέρια που φωσφορίζουν, αμέτρητες ψυχές, καρφιτσωμένες θαρρώ, στο βάθος του άπιαστου ουρανού. Σήμερα όλα μου φαίνονται τόσο μακρυά. Όλα εκτός από τη λύπη. Αυτή πρόσφατα μεταγγίστηκε για μια ακόμα φορά στις φλέβες μου.

2 σχόλια:

Αιολος είπε...

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις τις ώρες που αγριεύει η βροχή...

Αλητισσα είπε...

Αλλαξες μικρη μου..Νομιζω εισαι σε καλο δρομο..
Σε φιλω..