Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007


Να! Κοίτα τι παθαίνω..φοβάμαι να γράφω. Φοβάμαι ότι αυτά που γράφω θα ζωντανέψουν. Η ελπίδα στο λεξικό του μυαλού μου είναι λέξη ανύπαρκτη( το έχω ξαναπεί;). Όταν γράφω, συνήθως βγάζω μια μια τις ίνες της ψυχής μου. (διόρθωσέ με! αφού η ψυχή δεν έχει ίνες. διόρθωσέ με!)Σήμερα τα σημαντικά τα περιορίζω μέσα σε παρενθέσεις μην τυχόν και μου ξεφύγουν. (πως λένε "αγαπώ" στη νοηματική και πως κοιτιούνται δυο άνθρωποι οταν αγαπούν ο ένας τον άλλο; σε τι διαφέρει από ένα απλό καθημερινό βλέμμα;)

"Στο γαλαξία των γλωσσών, κάθε ανθρώπινη φωνή είναι ένα άστρο..." και η σιωπή; Δεν είναι γλώσσα η σιωπή;

έχασα τον ειρμό μου. πάλι..

3 σχόλια:

Αιολος είπε...

Μην με τρυπας με αυτά τα μάτια-αφέντες γιατί η σιωπή καμιά φορά λέει βαριές κουβέντες.

nosyparker είπε...

Η σιωπή κι αν δεν είναι γλώσσα!!! Και ίσως να είναι η μόνη γλώσσα που δε χρειάζεται ειρμό.

Μου έλειψες. Ελπίζω να είσαι καλά.

prasino liker είπε...

freAks
///Για να επικοινωνησουν οι ανθρωποι θελουν ησυχια/// Ζαν Μισελ Ζαρ.
Οσο για την ελπιδα ,μαλλον πρεπει να κανεις loading.
Καλο βραδυ.