Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007


Ξεφλουδιζω την καρδια μου με ενα λεπτο , κομψο μαχαιρι. Την κοβω στα τεσσερα και καθε τεταρτο στα δυο.
Κατασπαραζεις τα κομματια και δεν αντεχω το θορυβο απο τα δοντια σου στην τρυφερη σαρκα.
Μα δεν εχω και κουραγιο να σου μιλησω.
Σε κοιταω με ματια νεκρα. Για να καταλαβεις.
Σου ακουμπω το χερι για να καταλαβεις.
Ομως εσυ δεν..
Ωρες ωρες φτιαχνω ελεγειες για τη ζωη που δε θα ζησω.
Και γι αυτην που αφησα να σβησει στο μονοπατι του χρονου.
Αυτο ειναι το μονο που δε μου συγχωρω. Αυτο και την ανοχη μου.
Γιατι οτι αφηνεις ελευθερο τελικα σε προδιδει.
Αυτο που με τυλιγει κραδαινοντας τα κοκκαλα του κορμιου μου ειναι φθορα.
Δεν αποτρεπεται.

4 σχόλια:

Eva Stamou είπε...

Μου αρέσει πολύ η αισθητική του ιστολογίου σας. Σας επισκέπτομαι συχνά. Μπορώ να πω ότι έχω εθιστεί στα κείμενα, στους ήχους και στις εικόνες που δημιουργείτε.
Εύα

trying escape the truth είπε...

Απίστευτα ζωντανό και αληθινό

drunksoul είπε...

Δεν χρειάζονται θρήνοι, αυτή είναι η απόλυτη αγάπη. Απλά για μένα δεν αξίζει... Βασικά είμαι και λίγο, εως πολύ, πιωμένος οπότε αυτά που λέω ελέγχονται.

Αιολος είπε...

Θα φύγουν χρόνια θα χαθούν καιροί, ζωή μου σαν βρισιά και σαν ευχή.