Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

Απώλεια...

Το παιχνίδι της μοίρας, παιχνίδι της ψυχής...
Ζωγραφισμένο βαθιά στα μάτια αυτού που υποφέρει...
Κρυμμένο πίσω από ένα αχνό χαμόγελο
Που δε μπορεί να ξεγελάσει κανέναν...
Είναι λίγος ο καιρός,
Φρέσκια η μνήμη...

Κι όμως, η απώλεια...
Ένας αδιάκοπος διάλογος με μια φωτογραφία,
Ένα παραμιλητό στον αέρα...


Τι μένει; Τι χάνεται;
Ποιος ξέρει;
Η φωτογραφία παίρνει ζωή,
Παρηγοριά στα δύσκολα,
Χαρά στα όμορφα μοιράζομαι μαζί της...

4 σχόλια:

Gwgw είπε...

Καμιά φορά μένουμε κολλημένοι σε κάτι τελειωμένο. Γενικά είναι πολύ δύσκολο όταν ζούμε κάτι που ενώ για μας είναι σπουδαίο για τον άλλο είναι κάτι το προσωρινό, το περαστικό. Πολλούς μήνες τώρα αντιμετωπίζω μια τέτοια κατάσταση...μου είναι πολύ δύσκολο. Βέβαια ίσως εσύ να εννοείς κάτι άλλο, αλλά ο καθένας μπορεί να βρει σε κάποιο κείμενο λόγια που τον εκφράζουν ακόμα κι αν γράφτηκαν για εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Y. K. είπε...

μνημες ομως που σου τρυπανε το μυαλο κι οσο και να χαμογελας παλι βυθιζεσαι
ομορφο..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Υπέροχο, μοναδικό. Μένει μόνο ο διάλογος με τη φωτογραφία; Πιστεύω ότι μένει και η δράση μας πίσω, όχι μόνο η ανάμνησή μας. Μένουν οι συνέπειες της δράσης μας.

drunksoul είπε...

Τι χάνεται δεν ξέρω αλλά σίγουρα αυτό που μένει είναι η ανάμνηση.