Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

Στη φιλη μου..


Στο λευκο δωματιο,απλωσε χερια κλαδια
κι αυτα εβγαλαν μισχους και μπουμπουκιασαν
προσκληση στα πουλια..
Κι εμεινε εκει ακινητη
για να μην τα φοβισει..
Οι μερες κυλουσαν και τα πουλια αργουσαν
και τοτε καταλαβε πως στο λευκο δωματιο,
κανεις δεν μπορουσε να μπει μα ουτε και να βγει..
Και τοτε τρομαξε και προσευχηθηκε
να φυγει ο φοβος
Κι οταν καταλαβε πως κανεις δεν θα την ακουγε
αφεθηκε στη γη να την ξαναγεννησει..

4 σχόλια:

Y. K. είπε...

ομορφο..καποια μου θυμιζει..

καλως ορισες :)

φιλια

Αλητισσα είπε...

Ηθελα πολυ καιρο να γραψω κατι εδω..
Πολλες φορες ομως οι εικονες με τρομαζαν και μου θυμιζαν εποχες που θελω να ξεχασω..
Τωρα πια πιστευω οτι και ο πονος και η θλιψη ειναι εξισου προσωρινα με τη χαρα και την ευτυχια..

nosyparker είπε...

O πόνος και η θλίψη εναλλάσσονται με τη χαρά και την ευτυχία, γιατί αλλιώς οι ζωές μας θα ήταν πολύ βαρετές και δε θα είχαν νόημα.
Every cloud has a silver lining.

drunksoul είπε...

Ο πόνος και η θλίψη είναι παντονινά όπως και η χαρά και η ευτυχία.Αυτό θέλω να πιστεύω τουλάχιστον...Πολύ όμορφο...Καλώς ήρθες.