Ψηλά τα χέρια λοιπόν

Αν πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας είναι γιατί δεν βάλαμε ψηλά τα χέρια...

Decomposing

This is the story of a person who didn’t know himself.

He didn’t even know what he was saying and if it was true.

Even if it was, people could easily change his mind

and shortly he was doubting the truth of his words

and his own essence...

Predator

Θηριο που ποτε δεν παλεψε για τη λεια του.

Αρπακτικο που περιμενε παντα τα αποφαγια των αλλων.

Τα νυχια του μεταλλαγμενα, με πολλες μικρες γωνιες

σαν ενα μικρο πολυγωνο.

Αυτα χαιδευε οταν παρατηρουσε τους ομοιους του

και αισθανοταν αμηχανα.

Καποιες στιγμες ηθελε να μην τους βλεπει κανεις,

οχι να γινονται αορατοι,

αλλα να μην υπαρχει κανεις για να τους βλεπει.

Ενθάδε

Ήρθες μια νύχτα και μου χτύπησες το παράθυρο. Σου άνοιξα μα εσύ δεν μπήκες. Ξεκίνησες να μιλάς έντονα κι επιθετικά για τις ώρες που περνάω κάτω από το γυάλινο σκέπαστρο του νου, όταν τις νύχτες εσύ διψάς για λίγη αγάπη. Αγάπη είναι, σου λέω, αγάπη. Δώσε μου χρόνο να στο δείξω. Κι εσύ χτυπάς τα πόδια σου στις σκάλες και καταρράκτης χύνεσαι στην παγωμένη άσφαλτο. Σε ψάχνω μέρες και μέρες και ξέρω πως καταφύγιο δεν θα ζητούσες ποτέ εκεί που δεν σε παίρνει. Σε ψάχνω μέρες και ξέρω πως μονάχα ο δρόμος μπορεί να χωρέσει εκείνα που κατάφερες να βγάλεις με τα δίχτυα σου. Ανάβω τη λάμπα του γραφείου και κολυμπάω σε ένα πέλαγος από αραχνιασμένους στίχους. Κόβω και ράβω κι όλο στα ίδια καταλήγω. Ένα κοστούμι για το τέλος μου είναι γεμάτο από σημάδια με το σαπουνάκι που έχουν οι ράφτες για τα μέτρα, λίγες κλωστές στο ενδιάμεσο και τη φρεσκάδα του καινούργιου μαύρου υφάσματος. Άκουσα κάποιον να λέει ότι ποτέ δεν θα στερέψει κι εσένα να λες πότε δεν θα γυρίσεις. Κι όμως σε βλέπω τα μεσάνυχτα να κόβεις βόλτες κάτω από τη λάμπα της ΔΕΗ, κάνοντας πως καπνίζεις και πίνοντας νερό για τον ιδρώτα σου. Κι εκείνος κείτεται ενθάδε αγκαλιά με τα μανίκια που δεν κατάφερε ποτέ του να κολλήσει.

εδώ ακόμα κι όταν λείπω...

...περίεργο πράγμα η απουσία...

περίεργη αίσθηση...

όταν χάνεις κάτι το οποίο αγάπησες(για να μη πω συνήθισες), από άνθρωπο μέχρι το πιο μικρό και ασήμαντο πραγματάκι του σπιτιού σου νοιώθεις αυτή την απουσία.

ένα κενό...

και μπορεί ,όταν ήταν εκεί δίπλα σου,να μην το είχες δεί και να μην του είχες δώσει σημασία όμως όταν φύγει το καταλαβαίνεις...απουσία...

ξέρω πως είναι...όπως κι εσύ άλλωστε όπως μου υπενθυμίζεις...

αλλά τι γίνεται όταν απών δεν είναι κάποιο πρόσωπο ή κάποιο αντικείμενο αλλά εσύ;

εσύ ο ίδιος που ήσουν εκεί και ένοιωθες την απουσία των άλλων είσαι αυτός που γίνεται μια απουσία...

και νοιώθεις και εσύ ο ίδιος την απουσία σου...

νοιώθεις τους άλλους που ζουν στην απουσία σου...

και εκείνους που ζούν από την απουσία σου...

ίσως είναι απαραίτητο να φύγεις κι εσύ κάποια στιγμή...

να απουσιάσεις μια φορά...

ίσως τότε να καταλάβεις...

ίσως τότε με καταλάβεις που ζω με την απουσία σου...

2046

Do you really want to escape from this?

Τη γνωριζει

με πολλες λεπτομερειες

χωρις αυτη να το ξερει

Μπορει σχεδον να την κοιταξει

το κανει πρωτα αυτη

ταραγμενοι

για πρωτη φορα βλεπει το αδυνατο της ποδι

σχεδον αγγιζει τη μνημη του

αυτη που εψαχνε να καταστρεψει

Nightmare

Στεκοταν μεσα στη βιτρινα του παλιου βιβλιοπωλειου

ολογυμνη

ακινητη

κερινη

Μολις μπηκε μεσα εσκυψε προς το μερος του

καλυπτοντας με τα χερια της αυτα που ντρεποταν να δειξει

κι αρχιζε να του μουρμουριζει χαμηλα

φρασεις ακαταληπτες.

Μονο αυτο θυμαται απο τα λογια της

‘μονο αυτο μην κανεις...’

Insomnia

η χαραυγή θα σε ξεκάνει

Εχουν περασει χρονια απο τοτε που φοβοταν το σκοταδι

ακομη δε συμμορφωθηκε με την ιδεα του υπνου

‘κοιμαται, δεν ζει’ πιστευει

καθε νυχτα ασυμμετρη, διαστρεβλωτικη

με χιλιαδες καρε να περναν απο μπροστα του

σαν την πρωτη αποπειρα ανθρωπου να δημιουργησει κινουμενη εικονα

με τη σειρα λανθασμενη.