ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά

στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά

κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται

μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά

κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς

ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

all i need

is right here

inside

me.

I know that

but i still

can't

find

it.

...για ένα λουλούδι...

...ξαφνικά με γεμίζει μια έγνοια ,

μια ζωηρή ανησυχία ,

πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι

που μ'αυτό

μου αποκαλύφθηκε απόψε

ο θεός...

Στρατής Μυριβήλης

...αγαπημένο...το αγάπησα πολύ αυτό το λουλούδι...

-Will you fix me?

-Yes..yes i will try. I will try to fix you.

-ok, I won't move.

Πίσω απ' το φως της μουσικής που ταξιδεύεις...

...είσαι ολόκληρη αγρεντίνικο τανγκό.

Innu

Μια γυναικα περιμενει.
Πανω ακριβως στη νοητη γραμμη του αρκτικου κυκλου.
Ερχεται απο μακρυα.
Ελειψε πολυ καιρο.
Ζει μονο γι' αυτον.
Εξ' αλλου, τι αλλο να περιμενεις στον παγωμενο βορρα.
Σε λιγες μερες το μονο που θα τον νοιαζει ειναι το πως θα της βγαζει τα ρουχα.
Κι ας εχει ακομη κρυο και σκοταδι.
Πως θα το εκανε με αλλο σωμα;
Μολις σκεφτηκε οτι με καθε σωμα θελει να κανει διαφορετικα ερωτα.

Μαλάκα...

Ανοίγω τα μάτια τέσσερις και τριάντα τα ξημερώματα. Ο ύπνος σε βάρδια δίωρη, μήνες τώρα. Ένα αυτοκίνητο που ξεκίνησε για "κάπου εκεί", κατέληξε στη μάντρα μου ανάποδα με τα στόματα να μυρίζουν οινόπνευμα και τα μάτια να στάζουν σαν την πετσέτα του μπάρμαν που του σέρβιρε πριν από λίγες ώρες. Ευχτυχώς. Τα μαζεύουνε και φεύγουνε με ταξί, γερανούς και περιπολικά. Μένω πίσω με όλα τα φόντα για μια μέρα που ακολουθεί πιστά το νόμο, υπαγορεύοντάς τον σε κάθε ευακιρία: κάθε χτες και καλύτερα. Στης νύχτας το κουτί δυο σπίρτα γυροβολάνε τώρα κάτι μέρες και οι συνθήκες σε μια γωνιά να μην επιτρέπουν καταχρήσεις και ξεσπάσματα άλλων ημερών. Από μέσα τους γελάνε. Λες και την ακούω. Έρχεται πάντα απροειδοποίητα και με βάζει να της λέω παραμύθια κοιτάζοντάς την στα μάτια. Κι εγώ κρύβοντας όση αγάπη της έχω να κοιτάω πότε το ταβάνι και πότε το ποτήρι της με το φίλεμα της βραδιάς και να ψελλίζω στίχους που έγραψα για μια θάλασσα που δεν τελειώνει ποτέ. Το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις είναι εκείνο με το λυπημένο τέλος. Κι ας μην είναι το καλύτερο. Κι ας σε αφήνει με έναν ακόμα κόμπο στην καρδιά. Η κοπέλα που βάραγε μπουνιές στο αναποδογυρισμένο αμάξι μάλλον ήξερε πως για να γυρίσει κανείς το μόνο που δεν χρειάζεται να κάνει είναι να αδειάσει μπουκάλια και μουσικές. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. Αλλά τώρα πια το παιχνίδι είναι χαμένο. Το παραμύθι όντως έχει λυπημένο τέλος αλλά ο μόνος που το πιστεύει είσαι εσύ. Μαλάκα.

silenzio

mi vesto di colori nuovi però ..

..la mia vita mi sembra vuota.

non parlo....sono desolata (per ancora una volta)

l'amore, che significa l'amore ?

dimmi..

ti ascolto.

Παλατια στην αμμο

Αρχιζω να χανω την επαφη με την πραγματικοτητα
Μεταμορφωνομαι σε μια τελειως εικονικη προσωπικοτητα
Οι σκεψεις μου ακομη κι οταν κοιμαμαι ειναι καθαρα αριθμητικες, ποσοτικες
Ηθελα να σου πω κατι εδω και μερες, αλλα τη σκεψη την κυνηγαω εδω και μερες
Σαν μεσα σε ενα μικροτσιπ δυο ηλεκτρονια: εγω κυνηγαω τη σκεψη μου
Πρεπει να αδειασω τον εαυτο μου
Εκπλυση εγκεφαλου μπορει να γινει;
Ο χωρος μου αυτη τη στιγμη ειναι ενα πολυτοπο
Ξερεις τι ειναι αυτο;
Ενας σχημα, αλλοπροσαλλο σαν κυβος, αλλα με 1077 διαφορετικες πλευρες
Πρεπει να ταξιδεψω σε καθε γωνια του και να την ελεγξω
Οταν ξεκινησα το ταξιδι αυτο μου φαινοταν συναρπαστικο
Δε μπορεις να φανταστεις ποσο ειναι
Αν ειναι ετσι τοτε γιατι ειμαι κουρασμενος;

323506

Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια ο κόσμος έιναι λίγο πιό μικρός. Έχει πιο λίγα φώτα και πολύ λιγότερο οξυγόνο. Αναγκάζομαι τις νύχτες κι εγώ να φυλάω το οξυγόνο που βρίσκω σε απόμερες σκέψεις κι όνειρα που με σκουντάνε σα να περιμένουν στην ουρά τη σειρά τους να εξυπηρετηθούν από το μέλλον μου. Ξέρεις τί δεν κατάλαβα ποτέ; Την ενεργητική και την παθητική φωνή. Και πιό πολύ με μπερδεύουν δύο ρήματα. Το "πονάω" και το "πεθαίνω". Γιατί δεν είναι πεθαίνομαι και πονιέμαι; Ποιός βλάκας τα μπέρδεψε; Και γιατί το γεννάω είναι ενεργητικό και παθητικό ; Μην αρχίσεις ν'αραδιάζεις τώρα τους κανόνες της γραμματικής. Ξέρεις την αγαπάω, όμως θα την αγαπήσω πιό πολύ αν παραδεχτεί πως έκανε λάθος. Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μου από την αρχή. Νόμιζα πως μισώ τους αριθμούς και τελικά όλες οι στιγμές μου είναι ένα μάτσο αριθμοί. 323 που με κάλεσες για μια βόλτα που κράτησε τόσα χρόνια όσες και οι πληγές που αφήνουν τα παιδικά πεσίματα απο ποδήλατο. 04 που η ζωή μου σταμάτησε και ξαναξεκίνησε με άλλο όνομα κι άλλη μορφή κι άλλον άνθρωπο από μέσα που μόνο λίγο μου μοιάζει πλέον. 9072 χρωματιστά δισκία που έχω καταπιεί τα τελευταία χρόνια για να στρώσω τ' άστρωτα. 71 τσιγάρα που κάπνισα εκείνο τον Μάη πριν σου τα πω όλα. 18 λεπτά τραγούδι κι εγώ κάλεσα έναν πρίγκηπα να το ακούσει μαζί μου για όσο απομένει. Έκλεψα το παραδέχομαι, μα κι εκείνος έμεινε μαζί μου μέχρι το πρωί, κι ακόμη σουλατσάρει στη ζωή μου και σιγά μην τον αφήσω απροστάτευτο απο δω και πέρα. Κι όμως μέσα στις ομορφιές κάτι πάντα πάει στραβά. Αυτός που αλφάδιασε τη ζωή μου αφαιρέθηκε λίγο και του'φυγαν μερικοί πόντοι, αρκετοί για να με γαμήσουν. Κι ο ήλιος λάμπει κι κόσμος σκοτεινιάζει και ζωή χωρίς πόνους είναι σα να ζητάς απο ένα σύννεφο να μην είναι υγρό, κι ακόμα χειρότερα σα να ζητάς από τη νύχτα να μη σε συνεπαίρνει. Αποφάσισα το πρώτο πράγμα που θα ρωτάω τους ανθρώπους όταν τους γνωρίζω να είναι "κι εσένα ποιά είναι η ιστορία σου;".....Μια μικρή πορτοκαλί πεταλούδα ξεχάστηκε σ'ενα γραφείο κι ένα κοτσιδάκι απέδρασε για να βρει τροφή. Η πεταλούδα θα βρεί το σπίτι της κι ένα μάτσο ελεύθερες κλωστές θα μπλέξουν τις ζωές τους σ'ενα καινούργιο κοτσιδάκι χωρίς τάσεις φυγής. Φοράω τη στολή της μπαλαρίνας και κοιμάμαι ελπίζοντας να δω εκείνο το όνειρο με τα παπούτσια του χορού που πετάνε και προσγειώνονται σε μιά θάλασσα κι εκεί συναντάνε ένα ματωμένο φουστάνι κι ένα ζευγάρι πήλινα ψαράκια. Ας κοιμηθώ. Με περιμένει η Πέμπτη ν'αγοράσουμε φρούτα.

119