484

Ήξεραν όλοι μα κανείς δε μιλούσε. Ποτέ δεν πετυχαίνει το τσιγάρο. Τη μιά είναι σφιχτό με πολύ καπνό μέσα και την άλλη σχεδόν άδειο. Τη μιά γεμάτο σάλιο και την άλλη το χαρτάκι χορεύει. Θα μου πεις είναι θέμα συνήθειας. Θα σου πω θέμα διάθεσης. Μονάχα που δεν ξέρω πότε αφήνω το σάλιο μου εκεί πάνω στο χαρτί και πότε το φυλάω για τα φιλιά μας. Ο Στεφαν από το Μοντενέγρο με χαρά κατέβηκε τα σκαλιά του τραίνου. Δεν τον περίμενε κανείς συγγενής στην αποβάθρα αλλά η ζωή η ίδια. Χαμογελαστή και με τις βαλίτσες γεμάτες φωσφορίζοντα σχέδια. Γι'αυτόν ταξίδι είναι η αμαξοστοιχία 504 από Αθήνα για Θεσσαλονίκη. Θα γίνει ηθοποιός. Εγώ λέω πως ταξίδι είναι ένα πολύχρωμο λεωφορείο που κουδουνίζει και διασχίζει την Κολομβία κι εκεί από λάθος δικό του ή του κόσμου προσγειώνεται στο Περού ενώ όταν γεννήθηκε είχε ξεκινήσει για τη Βενεζουέλα. Πάντα το "κατά λάθος" είναι πιό σοφό απο το σωστό. Ζέστη και μωρά που τρώνε σάπιες μπανάνες. Θέλω να τα βάλω να κατουρήσουν όλα μαζί, να σβήσουν τις φωτιές. Κι ύστερα πέφτει ένα αστέρι κι εγώ πρόλαβα κι ευχήθηκα να (έχω φίλους μέχρι να) μη γεράσω. Μπερδεύω τους χρόνους μεταξύ τους. Λέω πως ο αόριστος χώνεται εκεί που ενεστώτας χασμουριέται. Τον παρακείμενο τον κρατάω πάντα σε απόσταση γιατί τον έχω φοβηθεί και γιατί παντα με μπέρδευε. Ο πιό λατρεμένος μου ο παρατατικός γιατί χωράει παντού κι έχει μεγάλα μάτια. Τον μέλλοντα τον κοροιδεύω πλέον γιατί κάποτε με κορόιδεψε με τον χειρότερο τρόπο. Ο υπερσυντέλικος κρατάει αποστάσεις από μόνος του. Ξέρει πότε να εμφανιστεί. Δεν μ'αφήνει να τον μπερδέψω. Τον σέβομαι νομίζω χωρίς να ξέρω γιατί. Βιάστηκα να διαλέξω μορφή όταν γεννήθηκα. Κι απο λάθος πληροφορία μπορώ και ζω ανάμεσα σε ανθρώπους που μου μοιάζουν. Μ'αρέσει να κυκλωνω με κόκκινο μαρκαδόρο τις αγαπημένες μου πόλεις στο χάρτη, μ'αρέσει να γεμίζω τη μπανιέρα κι ύστερα να βαριέμαι να μπω μέσα. Μ'αρέσει που σ'ονειρεύομαι να με μυρίζεις ανάμεσα στα πόδια την ώρα που κοιμάμαι. Μ'αρέσει να με ρωτάνε στο δρόμο τί ώρα είναι κι εγώ ν'αργώ να βρω το ρολόι μου. Μ'αρέσει να πίνω καφέ με τη μαμά μου νωρίς το πρωί. Μ'αρέσει να φοράω συνέχεια τα ίδια ρούχα μέχρι να ξεσκιστούν. Να τα πλένω στο χέρι. Να τ'απλώνω και να στάζει το νερό γιατί δεν βρήκα πολλή δύναμη να τα σταγγίξω. Μ'αρέσει να επιμένω να θυμάμαι τί μ'αρέσει γιατί φοβάμαι πως μονάχα αυτό με κρατάει ζωντανή. Αν το ξεχάσω θα με ξεχάσει. Θα'ρθει η άσχημη μεριά της βδομάδας και θα με πλακώσει πριν το καταλάβω. Κι αν μια βδομάδα σε πλακώσει ύστερα χρωστάς στην επόμενη και δε μ'αρέσει να χρωστάω άσχετα που μου χρωστάω μια όμορφη χωρίς πόνους ζωή. Μου την έταξα πριν 6 ή 7 ή 8 χρόνια. Τώρα με τους τόκους θα πρέπει να έχει γίνει μια πολύ όμορφη χρωματιστή ζωή. Συγνώμη που καθυστέρησα. Ψάχνω δανεικά ακόμη. Την άλλη βδομάδα μάλλον θα τα καταφέρω να σε πληρώσω...Κάνε λίγη υπομονή...