Εκεί στο λιμανάκι που μικρή τριγύριζα ανάμεσα στις βάρκες και κοιτούσα εκστατική τα χρώματα που παίρνει η θάλασσα όταν τρυπώνει μέσα της ο ήλιος, να'μαι πάλι με ένα ξεθωριασμένο τζιν και ένα μικροσκοπικό μπλουζάκι. Γυρισμένο το παντελόνι μέχρι το γόνατο κι εγώ καθιστή στην προβλήτα κοιτώντας το βυθό. Αν αφοσιωθείς στον ήχο της θάλασσας , χάνεσαι..Ησυχία καλύπτει τα πάντα μέσα σου κι έξω από εσένα. Μου λείπει τώρα ένα τσιγάρο και μια αγκαλιά. Το πρώτο το αγοράζω με ένα πλατύ "χαμόγελο" από έναν νέο που κάθεται λίγο πιο πέρα. Το δεύτερο δεν αγοράζεται μα ούτε και το ζητάς.Υποσχέθηκα στον πατέρα να ζωγραφίσω το όνομα στη βάρκα την επόμενη φορά..Ένα όνομα που σημαίνει ανατολή..Αναρωτιέμαι διαρκώς πως μπορώ και προφέρω λέξεις που ξεχνώ την ομορφιά τους. Εδώ και αρκετό καιρό μιλάω επειδή πρέπει. Και γράφω επειδή το θέλω κι επειδή αλλιώς δεν μπορώ. Συμμετέχω κομπάρσος σε όνειρα που άλλοι κάνουν για μένα ενώ τα δικά μου τα εξαναγκάζω σε αυτοκτονία αφού κρίνονται ακατάλληλα. Δεν έχω πολλά αισιόδοξα να πω. Να μου το συγχωρήσετε αυτο. Ναι; Και ναι, το παραδέχομαι ότι δεν προσπαθώ. Κι εδώ δε χωράει γιατί.