.
Τον άλλο μήνα κλείνω τα 37. Όλοι λένε πως δε μου φαίνεται ούτε μια μέρα. Μέχρι χθες τους πίστευα. Μα σήμερα που καθρεφτίστηκα, είδα αυλακιές να μου χαράζουνε το πρόσωπο, σκάφτηκαν μέχρι την καρδιά, βαθειά μέχρι θα σωθικά μου. Άσχημη είμαι, άσχημη πολύ. Γέρασα μέσα σε μια νύχτα. Πώς να εμπιστευτώ ξανά; Πες μου, πώς να σε ξαναπιστέψω; Κοιτώ τα χέρια μου στο πάνω μέρος της παλάμης. Βασανισμένα φαίνονται, σαν να οργώσανε χωράφια. Λεν’ πως τα χέρια και τα μάτια δείχνουνε τον άνθρωπο. Τα μάτια μέχρι χθες γελούσανε. Σήμερα θέλω να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω.
3 σχόλια:
Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
γιατι ε? τα ματια σου ειναι ακομα σαν μικρου παιδιου. ο,τι και να λες..μη "σε" αφηνεις νοζι!!
η εμπιστοσυνη? αυτη χτιζεται μερα με τη μερα. θα 'ρθει καιρος που θα μπορεις να τη νιωθεις ξανα. αληθεια σου λεω (κι εγω αυτο θελω να πιστευω)
να εισαι καλα.
ωραιο να σε εχουμε παλι στην παρεα!
φιλια
Χίλια τα πλάνα σου τα χρώματα και οι τόποι
Ελένη, Κίρκη, Ναυσικά και Πηνελόπη...
Δημοσίευση σχολίου