Κόσμε σου' γινα πληγή

Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι. Απόψε τόσο όσο ποτέ. Και το τιμόνι βάσταξα γερά και νευρικά και το ζεϊμπέκικο στη μέση της λεωφόρου σαν νόθος γιος της νύχτας με μενταγιόν μου τα φανάρια χόρεψα. Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε ως εκεί δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα της περασμένης άνοιξης. Το ίδιο στεγνά, το ίδιο στυγνά το ίδιο χρονοβόρα. Γυρίζω σπίτι και μυρίζω τα δάχτυλά μου. Το άρωμά της, ίδιο σαν πάντα, ίδιο σε όλες. Πώς γίνεται και ζουν ψυχές μέσα σε τέτοια κάπνα; Γίνεται. Είχε τα χέρια σαν φτερά και δύο μάτια να κοιτάζουν προς τα μέσα. Ποτέ στα μάτια, ποτέ τα μάτια στα μάτια. Ανάκατα χιλιόμετρα στο κύμα και στο νου της. Ανάκατες ανάσες με λόγια που δεν λέγονται και ψεύτικες φιγούρες γύρω από μία τσέπη. Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη και χωρίς να παίζουνε σφαλιάρες με τον χάρο. Κι ο κόσμος γίνεται πληγή. Κι εσύ πληγή. Κι εγώ κι εσύ πληγή. Κι ο κόσμος.

Αυτό στη Νίκη.

Στην αλυσίδα τη βαριά θα ψάξω εγώ παρηγοριά
γιατί και τούτη τη ζωή τι να την κάνω
Στην παγωνιά της φυλακής, να βρεις καρδιά να κρατηθείς
Που πας στ' αγκάθια κι αγαπάς κι όλο σε χάνω

Κόσμε μου 'γινες πληγή κι είναι το γρήγορο π 'αργεί
που μ 'ορμήνεψε να πιω και να μεθύσω
Για να παρηγορηθώ, μη τυχόν και λυπηθώ
την κακούργα την αγάπη της να σβήσω κι ας χαθώ

Στη συννεφιά του Γολγοθά, σ' ένα σταυρό που με μεθά
θα γίνει η σκέψη σου καρφί να με καρφώνει
Και ξημερώματα Μαγιού, θα λάβεις μάνα ενός σου γιου
τ' άσπρο πουκάμισο, το μαύρο παντελόνι

Οι στίχοι της Λίνας

Η μουσική του Θάνου

Στο τραγούδι ο Μητροπάνος