9030

Tί να ζηλέψω από το καλοκαίρι; Μήπως ξέρω και τί σημαίνει; Είμαι μικρή ακόμη και δε βιάζομαι να μάθω. Κρατάω την αναπνοή μου και βουτάω. Μετράω ώς το πάντα και ξαναβγαίνω στην επιφάνεια. Εκεί οι εικόνες ίδιες πάντα. Η πόλη αυτή με πιάνει από το λαιμό και με σφίγγει. Ίσως γιατί δεν ξέρω τί να πιω για να δροσιστώ. Άρρωστα, καυτά ψυγεία μου προσφέρουν άπλετη υγεία. Και γω δεν ξέρω πόση υγεία να διαλέξω. Η υγεία που χρειάζομαι δεν συντηρείται σε ψυγείο. Γράφεται σε χαρτί. Μερικές τιμές είναι. Που αλλάζουν τη ζωή .Ίδιες συζητήσεις παντου. Βλέπω ανθρώπους με βαλίτσες και θέλω να ρωτήσω: Είστε σίγουροι πως τα πήρατε όλα; Τα κόμπλεξ σας; Τους φόβους; Την ανία; Την αγαμία σας; Την κακή σας ματιά για τον κόσμο; Την ανάγκη σας για επίδειξη; Ώραία τότε είστε πραγματικά έτοιμοι. Ωω το χρώμα σας μόνο Πώς να σας το πω! Μοιάζετε με σκατό. Όχι όχι σοκολάτα. Σκατό πατημένο με μύγες. Προτιμάτε τη λάμπα από τον ήλιο; Ω τι χαζή που είμαι ! Λάμπα πριν τον ήλιο κι ύστερα τον πιέζετε να γίνει φίλος σας. Αλοίφεστε και περιμένετε να σας χρωματίσει. Τί καημένοι είστε! Μα πως τον θέλετε φίλο σας με αυτά τα τεράστια γυαλιά! Πόσο τα πήρατε; Αα τόσο ακριβά. Μα δεν μπορούμε να έχουμε φίλους αν δεν τους κοιτάμε στα μάτια. Στ'αρχίδια σας ε; Μια πλάνη το καλοκαίρι. Θέλω να πιω velhu verde, το έχω ανάγκη. Να ξαπλώσω πάνω σε ένα τοιχάκι κάτω από μια σκιά. Να φοράω ένα φουστάνι και τίποτα άλλο, με ανοιχτά τα πόδια. Το ένα λυγισμένο και το άλλο να κρέμεται , να το κουνάω στο ρυθμό των φύλλων που θα κουνιούνται από πάνω μου . Να'χω τα μάτια ανοιχτά κάθε ώρα. Να ζήσω στο κενό , να χαράξω από την αρχή πόλεις. Να τους δώσω ονόματα και σχήματα μικρών ζώων. Σχεδόν ποτέ δεν φοράω γυαλιά ηλίου. Κι αυτοί που φοράνε δεν ξέρω τί ακριβώς θέλουν να αποφύγουν. Το φως μάλλον. ϊσως γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τους διπλανούς τους, ίσως γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τον εαυτό τους. Μονάχα που δεν ξέρουν πως κι ο ήλιος φοράει γυαλιά. Τα γυαλιά του είναι τα σύννεφα. Κρύβεται εκεί όταν δεν αντέχει να βλέπει την ασχήμια του καλοκαιρινού κόσμου. Την παρέλαση κρέατος σε χρώμα δεόντος σκατί σε συνδυασμό με την απουσία χρωματιστής ώρας. Φοράω την καλή μου στιγμή και βγαίνω κι εγώ. Κάθε βήμα πονάει αλλά δεν το δείχνω. Το αποφάσισα. Αυτό το καλοκαίρι δεν θα με δει κανείς να πονάω. Όταν δεν θα αντέχω άλλο θα γυρίζω στο σπίτι και θα ξαπλώνω μπρούμυτα χωρίς να φοβάμαι. Δεν ξέρω πόσες άλλες λύσεις μου μένουν. Και κείνη, η παλιά.... Που άλλοι τη λένε λύση κι άλλοι λύσσα, αν δεν πετύχει την πρώτη φορά δεν πετυχαίνει ποτέ. Τσάμπα κόπος κι ετοιμασία. Τσάμπα.. Αααα και τώρα που το θυμήθηκα! Γιατί λέμε καλό καλοκαίρι;;; Αφού περιέχει έτσι κι αλλιώς τη λέξη -καλό! Κι αν είναι έτσι γιατί δεν το λέμε έτσι σε όλες τις υπόλοιπες ευχο-λέξεις; Καλή καληνύχτα λοιπόν. Ακούγεται πιό όμορφα έτσι...