Διαβάζω τους χάρτες που κρύβουν τα χέρια μου και πνίγομαι σε θάλασσες που τρέχουν από τα μάτια. Δάκρυα υφάλμυρα, στυφά. Κρυμμένα ξυράφια οι λέξεις με πονούν και άλλο δεν κάνω από το να τις αντέχω. Σταμάτησα να μετράω το χρόνο. Μετράω ήλιους μόνο και μαθαίνω να αναγνωρίζω αστέρια που φωσφορίζουν, αμέτρητες ψυχές, καρφιτσωμένες θαρρώ, στο βάθος του άπιαστου ουρανού. Σήμερα όλα μου φαίνονται τόσο μακρυά. Όλα εκτός από τη λύπη. Αυτή πρόσφατα μεταγγίστηκε για μια ακόμα φορά στις φλέβες μου.