Ενθάδε

Ήρθες μια νύχτα και μου χτύπησες το παράθυρο. Σου άνοιξα μα εσύ δεν μπήκες. Ξεκίνησες να μιλάς έντονα κι επιθετικά για τις ώρες που περνάω κάτω από το γυάλινο σκέπαστρο του νου, όταν τις νύχτες εσύ διψάς για λίγη αγάπη. Αγάπη είναι, σου λέω, αγάπη. Δώσε μου χρόνο να στο δείξω. Κι εσύ χτυπάς τα πόδια σου στις σκάλες και καταρράκτης χύνεσαι στην παγωμένη άσφαλτο. Σε ψάχνω μέρες και μέρες και ξέρω πως καταφύγιο δεν θα ζητούσες ποτέ εκεί που δεν σε παίρνει. Σε ψάχνω μέρες και ξέρω πως μονάχα ο δρόμος μπορεί να χωρέσει εκείνα που κατάφερες να βγάλεις με τα δίχτυα σου. Ανάβω τη λάμπα του γραφείου και κολυμπάω σε ένα πέλαγος από αραχνιασμένους στίχους. Κόβω και ράβω κι όλο στα ίδια καταλήγω. Ένα κοστούμι για το τέλος μου είναι γεμάτο από σημάδια με το σαπουνάκι που έχουν οι ράφτες για τα μέτρα, λίγες κλωστές στο ενδιάμεσο και τη φρεσκάδα του καινούργιου μαύρου υφάσματος. Άκουσα κάποιον να λέει ότι ποτέ δεν θα στερέψει κι εσένα να λες πότε δεν θα γυρίσεις. Κι όμως σε βλέπω τα μεσάνυχτα να κόβεις βόλτες κάτω από τη λάμπα της ΔΕΗ, κάνοντας πως καπνίζεις και πίνοντας νερό για τον ιδρώτα σου. Κι εκείνος κείτεται ενθάδε αγκαλιά με τα μανίκια που δεν κατάφερε ποτέ του να κολλήσει.