Να! Κοίτα τι παθαίνω..φοβάμαι να γράφω. Φοβάμαι ότι αυτά που γράφω θα ζωντανέψουν. Η ελπίδα στο λεξικό του μυαλού μου είναι λέξη ανύπαρκτη( το έχω ξαναπεί;). Όταν γράφω, συνήθως βγάζω μια μια τις ίνες της ψυχής μου. (διόρθωσέ με! αφού η ψυχή δεν έχει ίνες. διόρθωσέ με!)Σήμερα τα σημαντικά τα περιορίζω μέσα σε παρενθέσεις μην τυχόν και μου ξεφύγουν. (πως λένε "αγαπώ" στη νοηματική και πως κοιτιούνται δυο άνθρωποι οταν αγαπούν ο ένας τον άλλο; σε τι διαφέρει από ένα απλό καθημερινό βλέμμα;)

"Στο γαλαξία των γλωσσών, κάθε ανθρώπινη φωνή είναι ένα άστρο..." και η σιωπή; Δεν είναι γλώσσα η σιωπή;

έχασα τον ειρμό μου. πάλι..