Μαλάκα...

Ανοίγω τα μάτια τέσσερις και τριάντα τα ξημερώματα. Ο ύπνος σε βάρδια δίωρη, μήνες τώρα. Ένα αυτοκίνητο που ξεκίνησε για "κάπου εκεί", κατέληξε στη μάντρα μου ανάποδα με τα στόματα να μυρίζουν οινόπνευμα και τα μάτια να στάζουν σαν την πετσέτα του μπάρμαν που του σέρβιρε πριν από λίγες ώρες. Ευχτυχώς. Τα μαζεύουνε και φεύγουνε με ταξί, γερανούς και περιπολικά. Μένω πίσω με όλα τα φόντα για μια μέρα που ακολουθεί πιστά το νόμο, υπαγορεύοντάς τον σε κάθε ευακιρία: κάθε χτες και καλύτερα. Στης νύχτας το κουτί δυο σπίρτα γυροβολάνε τώρα κάτι μέρες και οι συνθήκες σε μια γωνιά να μην επιτρέπουν καταχρήσεις και ξεσπάσματα άλλων ημερών. Από μέσα τους γελάνε. Λες και την ακούω. Έρχεται πάντα απροειδοποίητα και με βάζει να της λέω παραμύθια κοιτάζοντάς την στα μάτια. Κι εγώ κρύβοντας όση αγάπη της έχω να κοιτάω πότε το ταβάνι και πότε το ποτήρι της με το φίλεμα της βραδιάς και να ψελλίζω στίχους που έγραψα για μια θάλασσα που δεν τελειώνει ποτέ. Το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις είναι εκείνο με το λυπημένο τέλος. Κι ας μην είναι το καλύτερο. Κι ας σε αφήνει με έναν ακόμα κόμπο στην καρδιά. Η κοπέλα που βάραγε μπουνιές στο αναποδογυρισμένο αμάξι μάλλον ήξερε πως για να γυρίσει κανείς το μόνο που δεν χρειάζεται να κάνει είναι να αδειάσει μπουκάλια και μουσικές. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. Αλλά τώρα πια το παιχνίδι είναι χαμένο. Το παραμύθι όντως έχει λυπημένο τέλος αλλά ο μόνος που το πιστεύει είσαι εσύ. Μαλάκα.