323506

Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια ο κόσμος έιναι λίγο πιό μικρός. Έχει πιο λίγα φώτα και πολύ λιγότερο οξυγόνο. Αναγκάζομαι τις νύχτες κι εγώ να φυλάω το οξυγόνο που βρίσκω σε απόμερες σκέψεις κι όνειρα που με σκουντάνε σα να περιμένουν στην ουρά τη σειρά τους να εξυπηρετηθούν από το μέλλον μου. Ξέρεις τί δεν κατάλαβα ποτέ; Την ενεργητική και την παθητική φωνή. Και πιό πολύ με μπερδεύουν δύο ρήματα. Το "πονάω" και το "πεθαίνω". Γιατί δεν είναι πεθαίνομαι και πονιέμαι; Ποιός βλάκας τα μπέρδεψε; Και γιατί το γεννάω είναι ενεργητικό και παθητικό ; Μην αρχίσεις ν'αραδιάζεις τώρα τους κανόνες της γραμματικής. Ξέρεις την αγαπάω, όμως θα την αγαπήσω πιό πολύ αν παραδεχτεί πως έκανε λάθος. Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μου από την αρχή. Νόμιζα πως μισώ τους αριθμούς και τελικά όλες οι στιγμές μου είναι ένα μάτσο αριθμοί. 323 που με κάλεσες για μια βόλτα που κράτησε τόσα χρόνια όσες και οι πληγές που αφήνουν τα παιδικά πεσίματα απο ποδήλατο. 04 που η ζωή μου σταμάτησε και ξαναξεκίνησε με άλλο όνομα κι άλλη μορφή κι άλλον άνθρωπο από μέσα που μόνο λίγο μου μοιάζει πλέον. 9072 χρωματιστά δισκία που έχω καταπιεί τα τελευταία χρόνια για να στρώσω τ' άστρωτα. 71 τσιγάρα που κάπνισα εκείνο τον Μάη πριν σου τα πω όλα. 18 λεπτά τραγούδι κι εγώ κάλεσα έναν πρίγκηπα να το ακούσει μαζί μου για όσο απομένει. Έκλεψα το παραδέχομαι, μα κι εκείνος έμεινε μαζί μου μέχρι το πρωί, κι ακόμη σουλατσάρει στη ζωή μου και σιγά μην τον αφήσω απροστάτευτο απο δω και πέρα. Κι όμως μέσα στις ομορφιές κάτι πάντα πάει στραβά. Αυτός που αλφάδιασε τη ζωή μου αφαιρέθηκε λίγο και του'φυγαν μερικοί πόντοι, αρκετοί για να με γαμήσουν. Κι ο ήλιος λάμπει κι κόσμος σκοτεινιάζει και ζωή χωρίς πόνους είναι σα να ζητάς απο ένα σύννεφο να μην είναι υγρό, κι ακόμα χειρότερα σα να ζητάς από τη νύχτα να μη σε συνεπαίρνει. Αποφάσισα το πρώτο πράγμα που θα ρωτάω τους ανθρώπους όταν τους γνωρίζω να είναι "κι εσένα ποιά είναι η ιστορία σου;".....Μια μικρή πορτοκαλί πεταλούδα ξεχάστηκε σ'ενα γραφείο κι ένα κοτσιδάκι απέδρασε για να βρει τροφή. Η πεταλούδα θα βρεί το σπίτι της κι ένα μάτσο ελεύθερες κλωστές θα μπλέξουν τις ζωές τους σ'ενα καινούργιο κοτσιδάκι χωρίς τάσεις φυγής. Φοράω τη στολή της μπαλαρίνας και κοιμάμαι ελπίζοντας να δω εκείνο το όνειρο με τα παπούτσια του χορού που πετάνε και προσγειώνονται σε μιά θάλασσα κι εκεί συναντάνε ένα ματωμένο φουστάνι κι ένα ζευγάρι πήλινα ψαράκια. Ας κοιμηθώ. Με περιμένει η Πέμπτη ν'αγοράσουμε φρούτα.