Don't look back

Ο Κριστοφ δεν ηταν παιδι θαυμα.

Εκανε περισσοτερα λενε.

Πριν λιγα χρονια καποιοι ειπαν οτι θα ειναι ενας απο τους ανθρωπους που θα επηρεασουν το μελλον.

Περιφεροταν αναμεσα στους πιο ευφυεις και τους πουλουσε την ιστορια του.

Κατευθυνε το μελλον τους και το γνωριζαν.

Με εβαλε στον κοσμο του λαθραια, οπως στο Eyes wide shut.

Περπατουσα αναμεσα σε ανθρωπους με μασκες χωρις να γινω αντιληπτος.

Γνωριζαμε και οι δυο οτι δεν μπορουσε να συμβει.

Με οδηγησε σε ολα τα αποκρυφα μερη του κτιριου, ως εκει που γινοταν πραγματα τα οποια πιστευα οτι ηταν αδυνατα. Χωρις να περιγραφει.

Απλως αφηνε τα ματια μου να χορτασουν εικονες.

Γνωριζε ποσο πολυ αγαπαω τις εικονες.

Σαν ονειρο.

Απωλεια. Του ιδιου σου του εαυτου ή του αλλου σου μισου, οπως στο Devil’s advocate.

Ξερει οτι αφου μπηκε σ’ αυτο τον κυκλο, θα υπαρξουν απωλειες.

Κανενας κυκλος δεν ειναι ιδανικος. Καποιος πρεπει να πληρωσει.

Σε καθε πραξη θα χασεις κατι.

Ή θα το καταστρεψεις εσυ ο ιδιος. Οχι γιατι εισαι αυτοκαταστροφικος.

Ισως γιατι ειναι το μονο που σου εχει απομεινει να σε ικανοποιει, οπως στο American Psycho.

Εψαχνε αδηφαγος και ανικανοποιητος.