Ονειροχωρος

Οτι πιο προσωπικο.
Τοσο που συνηθως το ξεχνας οταν ξυπνησεις.

Ενας καλος παιδικος φιλος με τον οποιο σταματησαμε να μιλαμε πριν χρονια γιατι μαλωσαν οι δικοι μας με πηρε τηλεφωνο για να ξανα βρεθουμε.
Βγηκαμε εξω.
Ημουν ξανα μικρος στο χωριο.
Ειχαμε ξεκινησει για το βουνο με τα ποδηλατα μας.
Το μικροτερο επρεπε να μεινει πισω και μας κοιτουσε γνωριζοντας το παραλογο του ‘πρεπει’ και δινοντας υποσχεση στον εαυτο της οτι καποτε θα οδηγει αυτη προς το βουνο.
Ο Clive Owen το βραδυ μας παιζει ενα παραδοσιακο οργανο τριγυρω απ’ τη φωτια και ψαχνει καποιον να του τραγουδησει.
Προσπαθω να τον αποφυγω.

Δε θελω να μεινει η μυρωδια σου πανω στο σωμα μου.
Οταν οι γνωστοι μου θα σε δουν θα ειναι ηδη ερωτευμενοι μαζι σου
μολις δουν την πηγη αυτου που τους κεντριζε το μυαλο τοσο καιρο.
Ετσι ισως εχω δεκα λεπτα να τους αντιμετωπισω μεχρι να συνελθουν
και καταφερω να τους ξεφορτωθω.