Μια από τα ίδια λοιπόν... Εγώ χεσμένος και εσύ απλά να με κοιτάς... Μόνο που εσύ ήσουν σε διαφορετικό τραπέζι. Μου άρεσε να με κοιτάς, έτσι απλά χωρίς να ψάχνεις κάτι να πεις, χωρίς να περιμένεις εξηγήσεις. Και εγώ να σε κοιτάω με ματιά θολή, να θέλω να σε κρατήσω με χέρια αδύναμα. Όλα έχουν αλλάξει και δεν μετανιώνω για τίποτα, απλά μου φάνηκε λίγο παράξενο. Τελικά όλα και όλοι προχωράνε, μαζί τους και γω...