would you mind if i kill you?

Όχι; Οπλίζω το στόμα μου με πέντε γράμματα βόλια, σε σημαδεύω κατευθείαν πάνω στην αριστερή τσέπη του καλοσιδερωμένου σου πουκάμισου και σε πετυχαίνω.

Η τιράντα μου γεμίζει κόκκινα χρώματα και τα δαχτυλά μου αποχαυνωμένα κρέμονται παροπλισμένα από το μισό μου φτερό.

Οι λέξεις λουφάζουν στο λαγούμι του κεφαλιού μου μη ικανές να φτιάξουν μια πρόταση, καταδικασμένες στα βουβά απογεύματα που απλόχερα μου χαρίζεις.

Γιατί μου την πήρες εκείνη την γαμημένη σου πορτοκαλί φέτα ηλιαχτίδα; Γιατί δεν μου την άφησες να ακουμπάω το θολωμένο μου κεφάλι να χαράζει πιο γρήγορα;

Που είσαι όταν περιστρέφομαι γύρω από τον πυρήνα μου , μην έχοντας το κουράγιο να καταγράψω την ετυμολογία όλων όσων είπαμε;

Γιατί δεν έρχεσαι όταν σε περιμένω στις ταράτσες του κόσμου με ένα ζευγάρι παραπονεμένα μάτια και χίλιες σιωπές πάνω μου σαν ράμματα από εγχειρήσεις ;

Γιατί να πρέπει να φύγω πάλι ηλιαχτίδα, και να μην έχω να σου αφήσω τίποτα παραπάνω από τον κλαυσίγελο του Ιούνη μου , δυό κούτες περηφάνιες και εκείνον τον σπασμένο ώμο που τόσες φορές σε προσκάλεσα να ακουμπήσεις λίγο από το σκοτάδι σου να μην κυρτώνουν οι δικοί σου;

Κι αν σου ζήτησα το αβάσταχτο πολύ, γιατί δεν κατάλαβες πως το έκανα επειδή είχα ακόμα περισσότερο να σου δώσω και πως αυτό δεν επιδέχεται κανενός είδους συμβιβασμό;

Αν

Νίκησες

Τότε

Ικευτεύω

Οίκτο

Ακούς ηλιαχτίδα;