2718

Λιωμένη μέσα στους πυρετούς τον περίμενε να προσγειωθεί πάνω στα στόρια της. Να κρυφτεί μέσα στη σκόνη τους. Τα άνοιγε κάθε μέρα προσεκτικά μέχρι που τον είδε. Τα όνειρα όταν βγαίνουν αληθινά ξεφτιλίζονται. Η αλήθεια όταν μοιάζει με όνειρο δεν είναι πιά αλήθεια. Κι ο έρωτας όταν σκονίζεται σε βιτρίνες είναι χειρότερος απο ληγμένη κονσέρβα. Ο Ιούνης δεν βιάζεται, νομίζει θα μείνει αιώνια και βάζει τις μέρες του στην κατάψυξη. Ο Ιούλης περιμένει υπομονετικά με το βαλιτσάκι του έτοιμο. Κι εγώ ξάγρυπνη κλείνω τα μάτια και περιμένω μια γλώσσα να γλείψει το καρούμπαλο στον αγκώνα μου από τα καυλωμένα κουνούπια. Δε σαστίζω εύκολα πια κι αυτό φαίνεται σε όλους. Δεν είμαι άκεφη αλλά δεν έχω κέφια που λέει ο μικρός μου Οττο και τις νύχτες σε ονειρεύομαι να με γαμάς από πίσω κι ίσως αυτό να μου φτιάχνει το κέφι. Ξυπνάω δυστυχισμένη γιατί το όνειρο είναι πολύ λίγο σε σχέση με την πραγματικότητα που δεν ξέρω αν την έχω ζήσει, αν τη ζω κάθε μέρα , κι αν θα τη ζήσω ποτέ. Ζηλεύω όλους εκείνους που έχουν πληθώρα φωτογραφιών από τα μαιευτήρια και τα βαφτίσια τους. Εγώ δεν έχω και δε θυμάμαι γιατί. Ίσως το φιλμ να πήρε πολύ φως όταν γεννήθηκα. Ίσως ο ήλιος να κατάλαβε από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου οτι θέλω να γίνουμε φίλοι και να έτρεξε να μου κάνει υποδοχή. Έβαψα τον ανεμιστήρα μου με χρώματα που δεν θα φορέσω ποτέ. Κι εκείνος κάθε φορά που γυρίζει μου σιγβορέχει μωβ και κίτρινες σταγόνες. Κολλάνε στο πρόσωπό μου και μοιάζουν με τις υπέροχες εκείνες τεράστιες ελιές που ζωγράφιζαν οι γυναίκες στα μάγουλά τους , μερικούς αιώνες πριν. Καταλήγω να αναζητώ μερικά χιλιόμετρα, να τα μετράω και να τα ξαναμετράω μέχρι να μικρύνουν αν και πολύ βαθειά μέσα μου, πάνω από τον κόλπο μου, δεν πιστεύω οτι θα καταφέρω να πλησιάσω έστω και μερικά χιλιοστά. Αυνανίζομαι μπροστά σε καθρέφτες για να βλέπω τα νύχια μου και να τα καμαρώνω. Την επόμενη μέρα τα ξαναβάφω στο ίδιο χρώμα. Ξαπλώνω ανάσκελα. Κρύβω στον αφαλό μου τις αυριανές μου σκέψεις, ξετυλίγω μια καραμέλα, τη βάζω στο στόμα μου και εκείνη αρχίζει αμέσως την κουβέντα με τα δόντια μου. Λυπημένη σκέφτομαι πως ίσως μια μέρα πολλά χρόνια μακρυά από σήμερα, βγάζω τα δόντια μου για να κοιμηθώ, κι ίσως τότε να μην είμαι άκεφη.... Απλά μπορεί να μην έχω κέφια.