Το απόγευμα βρήκα κάποιους φίλους που είχα καιρό να δω. Πήγαμε για ούζα και πέρασα πραγματικά πολύ όμορφα μετά από αρκετό καιρό. Η κουβέντα δεν άργησε να πάει αρκετά χρόνια πίσω. Στις βραδιές που περάσαμε στα βραχάκια πίσω από το τελωνείο ή στο παγκάκι της πλατείας που σπάγαμε συνέχεια τη λάμπα για να μην φαινόμαστε και στις απίστευτες συζητήσεις που τότε φαίνονταν φυσιολογικές. Λίγα λεφτά ο καθένας και έβγαινε ένα πακέτο και μερικά «τσιγάρα» και μετά ο καθένας άνοιγε την ψυχή του. Όλα ήταν τόσο εύκολα, δεν φοβόμασταν να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο και να πούμε πραγματικά αυτά που έχουμε μέσα μας. Ατάκες που τις σκέφτομαι τώρα μόνος μου και γελάω, κυρίως για σεξουαλικά θέματα. Ήταν η εποχή που το κάναμε όλοι για πρώτη φορά και κάθε βράδυ συζητούσαμε για αυτό. Ορισμένες διαπιστώσεις και απορίες τώρα φαίνονται τόσο γελοίες, αλλά μου δίνουν να καταλάβω την αθωότητα της ηλικίας εκείνης. Μικρά παιδιά που νόμιζαν ότι έγιναν μεγάλοι επειδή γάμησαν, επειδή έπιναν κανά μπάφο και γύριζαν αργά τη νύχτα στο σπίτι. Και φυσικά κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε παραδεχτεί ότι όταν γυρίζαμε μας περίμεναν οι γονείς με άγριες διαθέσεις.
Είμαι πολύ χαρούμενος που είχα αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου και μοιράστηκα αυτές τις στιγμές. Τα χρόνια πέρασαν και εμείς χαθήκαμε, αλλά δεν πειράζει. Πάντα θα θυμάμαι αυτά τα χρόνια με νοσταλγία και πάντα θα αγαπώ, με τον τρόπο μου, αυτούς τους ανθρώπους. Και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να τους το πω ποτέ αυτό, το λέω εδώ. Εδώ γράφουμε αυτά που έχουμε μέσα μας, έτσι; Βέβαια και ο δικός μου «χώρος» αυτό το σκοπό έχει, αλλά χαίρομαι που μου έδωσε η εύθραυστη Alicia την ευκαιρία να τα μοιραστώ μαζί σας.