Τι κάνεις όταν δε σε καταλαβαίνουν;
Τι κάνεις όταν σου βάζουν τελεσίγραφα;
Τι κάνεις όταν σε καταπιέζουν και νιώθεις να πνίγεσαι;
Τι κάνεις όταν δεν είσαι έτοιμη για το επόμενο βήμα;
Τι κάνεις όταν δεν θέλεις να λες ψέματα;
Τι κάνεις αν δεν είσαι ευτυχισμένη κι απλά το αφήνεις να συμβαίνει;

Raven

Raven by Zwir

Ας αντιστρεψουμε τα πραγματα για μια στιγμη

για να δεις οτι μπορω να μπω μεσα σου ολοκληρος

και να δω μεσα απο σενα.

Πως θα αντιδρασει ο επομενος

μπροστα στη θεα του σωματος σου.

Δε θα αισθανθεις περιεργα που πριν απο λιγο ηταν καποιος αλλος

κι οχι αυτος.

Παρακατω θα δεις μια φανταστικη συζητηση μας

οι απαντησεις σου ειναι δικες μου

στην ουσια ειναι ενας δικος μου μονολογος.

Για να παιξουν με τους ιδιους κανονες

θα αφαιρεσει απο πανω του το πιο ερωτικο του σημειο

ενα-ενα τα νυχια του θα αφησουν την υγρη επιδερμιδα

να ανασανει

μεσα απο μια μικρη επικαλυψη μιγματος

απο αιμα, λιπος και πυο.

-Δεν έμαθες;
-Να μάθω τι;
-...
-Έλα πες μου! Πες!
-Έφυγε. Η Λι " έφυγε".
-Πως; ;;;
-Να! Κοίτα το γράμμα που άφησε για σένα. Μόνο.. συγχώρα τη.

Unbearable lightness of being by Antonina

Οταν θα μεινουμε ο καθενας μονος

θα αρχισουμε να εχουμε παραισθησεις,

μην υποκυψεις σε σειρηνες, τυψεις και μορφινες.

Θα προσπαθω να σε κανω να φαινεσαι ασχημη.

Θα θυμασαι ολους τους παλιατσους της παιδικης σου ηλικιας,

ολους σου τους εραστες

και θα μου δωσεις απλα εναν απο τους ρολους.

Underground

Οι νεραιδες ειναι στενα συνδεδεμενες με το γλυκο νερο των λιμνων.

Ποτε δεν ειναι θαλασσα ή ποταμι

γιατι το μεν ειναι αλμυρο, το δε ρεει συνεχως.

Ισως μια φετα χιονι.

Νερο.

Νεραιδα.

Ειναι φανερο.

Η γραμμη της ζωης στην παλαμη του δειχνει οτι καπου συγκλινει.

Ή μηπως πρεπει να την κοιταξει αναποδα και αυτη ολο αποκλινει.

Προσεχε λοιπον αυτες που σφυριζουν απ’ τον Ατλαντικο

ειναι μονο σειρηνες.

Stream by Antonina

εξομολόγηση

Από τότε που με θυμάμαι, πάντα κάτι μου έλειπε. Θυμάμαι να μου λείπει ο πατέρας μου που γύριζε πάντα κατά τις 10 κι ήταν συνέχεια κουρασμένος. Θυμάμαι να πηγαίνουμε βόλτα, να προσπαθώ να του πιάσω το χέρι κι εκείνος σκληρά να με χτυπά στο πάνω μέρος της παλάμης λέγοντάς μου ότι πρέπει να μεγαλώσω και να μάθω να διασχίζω το δρόμο μόνη. Θυμάμαι να μη με παίρνει αγκαλιά και να μη με χορεύει στα γόνατα, γιατί είμαι μεγάλη πια και δεν πρέπει. Θυμάμαι να τον περιμένω να γυρίσει απ’ τη δουλειά να με βοηθήσει στις ασκήσεις φυσικής και να νυστάζω. Δεν τον θυμάμαι να γελάει συχνά. Θυμάμαι τη μαμά συνέχεια στην κουζίνα. Τη θυμάμαι με τα ρούχα του σπιτιού να μαγειρεύει. Τη θυμάμαι όταν βγαίνανε με τον μπαμπά να φορά γαλάζια σκιά και ρίμελ στις βλεφαρίδες. Θυμάμαι στο μάγουλο μια ελιά και μια στο στήθος δεξιά. Όμορφη, μα καταπιεσμένη. Τη θυμάμαι να μην έχει δική της γνώμη και να είναι πάντα ένα βήμα πίσω απ' τον μπαμπά. Θυμάμαι που ορκίστηκα ποτέ να μη γίνω σαν εκείνη. Θυμάμαι που με κοίταζε και με θαύμαζε κρυφά σαν έβγαινα τα πρώτα ραντεβού, θυμάμαι που ο μπαμπάς δε μου ‘κανε ποτέ ένα κομπλιμέντο κι ας ήμουν σαν κούκλα πορσελάνινη στα 17. Θυμάμαι τον πρώτο άντρα που αγάπησα να μοιάζει στον μπαμπά. Θυμάμαι να θέλω εκείνος να τον εγκρίνει. Θυμάμαι που με πιέζανε να παντρευτώ, θυμάμαι που με στηρίξανε στο διαζύγιο. Θυμάμαι που κρυφάκουσα τον μπαμπά να λέει πως είμαι δυνατή και πως τα βγάζω πέρα στα δύσκολα, ό,τι κι αν γίνει. Θυμάμαι πως έκλαψα και πως εξοργίστηκα. Θυμάμαι πως τον κατάλαβα και τον δικαιολόγησα μετά. Θυμάμαι πως πάντα ανησυχούσε για τον αδερφό μου περισσότερο και πως για μένα πίστευε πως είχα βρει το δρόμο μου. Δεν ξέρω αν πραγματικά τον βρήκα, χάνομαι ακόμα στις στροφές, μα πάντα επιστρέφω. Θυμάμαι να ξεχνώ πάντα τα λάθη μου και να μη μαθαίνω απ’ αυτά. Θυμάμαι πως έχω καιρό να γράψω για μένα.