Insomnia

Photo by Wojtar

Περνουσε πολυ χρονο απο τη ζωη του κοιταζοντας λευκη σαρκα
χωρις λογο..
Μην τον σιχαθειτε γι' αυτο..
Η υγρασια εκανε το δερμα του να κολλαει στην πλαστικη καρεκλα..
Καθε βραδυ αισθανοταν περισσοτερο αηδιασμενος με τον εαυτο του..
"κι ο λογος της μες στο μυαλο του να γυριζει..."
Η ποιηση του ηταν ασυνδετοι αριθμοι, εικονες και λεξεις..

Ξυπναει μια μερα και ολα εχουν αλλαξει
Οχι τα μεγαλα πραγματα, αλλα τα απλα
Η πορτα του διαμερισματος του δεν ειναι πια στη θεση του
Οι συγγενεις του δεν τον αναγνωριζουν
Βλεπει τη συντροφο του πισω απο τα καγκελα ενος ιδρυματος
Τι ειδους φαρσα ειναι αυτη;

Cirque

Circus by Play-my-game

Αισθανομαι σαν τσιρκο αδειο απο ζωα, χορευτες και ζογκλερ τα τελευταια χρονια.

Αν θελεις μπορεις να μαζεψεις ολα τα υλικα πλαστικα καλυματα, σκοινια, πασαλους

και εισιτηρια

και να τα βαλεις ολα φωτια

Διαβάζω τους χάρτες που κρύβουν τα χέρια μου και πνίγομαι σε θάλασσες που τρέχουν από τα μάτια. Δάκρυα υφάλμυρα, στυφά. Κρυμμένα ξυράφια οι λέξεις με πονούν και άλλο δεν κάνω από το να τις αντέχω. Σταμάτησα να μετράω το χρόνο. Μετράω ήλιους μόνο και μαθαίνω να αναγνωρίζω αστέρια που φωσφορίζουν, αμέτρητες ψυχές, καρφιτσωμένες θαρρώ, στο βάθος του άπιαστου ουρανού. Σήμερα όλα μου φαίνονται τόσο μακρυά. Όλα εκτός από τη λύπη. Αυτή πρόσφατα μεταγγίστηκε για μια ακόμα φορά στις φλέβες μου.

Εσυ

Θυμασαι ποσες φορες εχεις πεσει μεχρι τωρα απο ψηλα;

Καποιες φορες πηδουσες απο υπερενταση

στη διαδρομη το μετανιωνες.

Καποιες φορες για να εξιλεωθεις, για οσες φορες δεν τολμησες.

Μοιαζει παραμυθενια πανω στη σκηνη.

Δεν ξερεις αν αυτο ειναι καλο ή κακο.

Μπορει να εισαι απλα μαγεμενος μαζι της.

Ή να σε εχει παραπλανησει.

Σε καθε περιπτωση αγνοεις την συναρτηση της ομορφιας απο την επαφη.

Και δε μπορεις να φανταστεις τον βοθρο.

Θα 'θελες με μια κινηση να μετατρεψεις την πορνη σε παρθενα.

Καποτε εξερευνουσες τις καμπυλες.

Μολις εμαθες οτι στην πραγματικοτητα δεν υπαρχουν

κι ειναι απλα ο τροπος που βλεπεις,

αρχισες να ψηλαφεις, πεινασμενος παλι, γωνιες.

Dream about falling down by Bucz

Κόσμε σου' γινα πληγή

Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι. Απόψε τόσο όσο ποτέ. Και το τιμόνι βάσταξα γερά και νευρικά και το ζεϊμπέκικο στη μέση της λεωφόρου σαν νόθος γιος της νύχτας με μενταγιόν μου τα φανάρια χόρεψα. Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε ως εκεί δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα της περασμένης άνοιξης. Το ίδιο στεγνά, το ίδιο στυγνά το ίδιο χρονοβόρα. Γυρίζω σπίτι και μυρίζω τα δάχτυλά μου. Το άρωμά της, ίδιο σαν πάντα, ίδιο σε όλες. Πώς γίνεται και ζουν ψυχές μέσα σε τέτοια κάπνα; Γίνεται. Είχε τα χέρια σαν φτερά και δύο μάτια να κοιτάζουν προς τα μέσα. Ποτέ στα μάτια, ποτέ τα μάτια στα μάτια. Ανάκατα χιλιόμετρα στο κύμα και στο νου της. Ανάκατες ανάσες με λόγια που δεν λέγονται και ψεύτικες φιγούρες γύρω από μία τσέπη. Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη και χωρίς να παίζουνε σφαλιάρες με τον χάρο. Κι ο κόσμος γίνεται πληγή. Κι εσύ πληγή. Κι εγώ κι εσύ πληγή. Κι ο κόσμος.

Αυτό στη Νίκη.

Στην αλυσίδα τη βαριά θα ψάξω εγώ παρηγοριά
γιατί και τούτη τη ζωή τι να την κάνω
Στην παγωνιά της φυλακής, να βρεις καρδιά να κρατηθείς
Που πας στ' αγκάθια κι αγαπάς κι όλο σε χάνω

Κόσμε μου 'γινες πληγή κι είναι το γρήγορο π 'αργεί
που μ 'ορμήνεψε να πιω και να μεθύσω
Για να παρηγορηθώ, μη τυχόν και λυπηθώ
την κακούργα την αγάπη της να σβήσω κι ας χαθώ

Στη συννεφιά του Γολγοθά, σ' ένα σταυρό που με μεθά
θα γίνει η σκέψη σου καρφί να με καρφώνει
Και ξημερώματα Μαγιού, θα λάβεις μάνα ενός σου γιου
τ' άσπρο πουκάμισο, το μαύρο παντελόνι

Οι στίχοι της Λίνας

Η μουσική του Θάνου

Στο τραγούδι ο Μητροπάνος

.

Έβαψα έναν τοίχο κόκκινο κι έναν άλλον γκρι που αντικρυστά κοιτιούνται. Ο ένας για το πάθος μου, ο άλλος για τη μελαγχολία. Αυτήν που συχνά κρύβω. Πες μου πώς γίνεται και δυο χρώματα τόσο αντίθετα συζούνε μες στον ίδιο άνθρωπο; Και πες μου γιατί διάλεξα να βλέπω γκρι την κάθε μέρα που ξυπνάω; Γιατί έβαλα το κόκκινο πίσω απ’ την πλάτη; Λες και να μουτζουρώσω θέλησα την κάθε μέρα που αρχίζει. Κι όμως δεν είμαι έτσι εγώ. Εγώ από μικρή άλλα ήθελα. Μα άλλα έκανα. Σήμερα, αν μπορούσα, θα έπαιρνα πινέλο κι άντε πάλι από την αρχή. Να βάφω μέχρι να νυχτώσει κι άμα τελειώσει κι η μπογιά, να βάλω λίγο αίμα. Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί βάφουμε κόκκινα τα χείλη; Γιατί μπλε και πράσινα τα μάτια; Θέλω μια νύχτα να με βάψω όλη μωβ, πράσινο σμαραγδί ή μπλε του κοβαλτίου. Θέλω να δω την έκπληξη στα μάτια όλων, να λένε πως τρελάθηκα, ν΄ αναρωτιούνται. Ναι, πάντα έτσι ήμουνα από μικρή, τρελή κι αλλοπαρμένη, αλλά με βάλανε σ΄ ένα καλούπι και με τραβούσανε μέχρι να στρώσω. Δε γαμιέστε όλοι σας κι εσείς κι οι μικρές ασήμαντες ζωές σας! Ως πότε θα ακολουθώ το δρόμο που άλλοι χάραξαν για μένα; Κάποιος μου τηλεφώνησε και μίλαγε σαν τίποτα δεν άλλαξε, σαν τίποτα δεν έχει γίνει. Έτσι καμώθηκα κι εγώ πως όλα είναι ίδια. Καμιά αφύπνιση, αλλαγή καμία. Κι όμως, αν δεις λίγο βαθύτερα, δεν είμαι ίδια. Κάτι μέσα μου έσπασε. Πίσω δε γυρίζω.

.

Τον άλλο μήνα κλείνω τα 37. Όλοι λένε πως δε μου φαίνεται ούτε μια μέρα. Μέχρι χθες τους πίστευα. Μα σήμερα που καθρεφτίστηκα, είδα αυλακιές να μου χαράζουνε το πρόσωπο, σκάφτηκαν μέχρι την καρδιά, βαθειά μέχρι θα σωθικά μου. Άσχημη είμαι, άσχημη πολύ. Γέρασα μέσα σε μια νύχτα. Πώς να εμπιστευτώ ξανά; Πες μου, πώς να σε ξαναπιστέψω; Κοιτώ τα χέρια μου στο πάνω μέρος της παλάμης. Βασανισμένα φαίνονται, σαν να οργώσανε χωράφια. Λεν’ πως τα χέρια και τα μάτια δείχνουνε τον άνθρωπο. Τα μάτια μέχρι χθες γελούσανε. Σήμερα θέλω να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω.

.

πού να πω τον πόνο μου; πώς να τον βγάλω απ’ την ψυχή, που σαν καρκίνος θα με φάει; πώς να τον ξομολογηθώ που έχω δυο μήνες να σου γράψω; πώς την ελπίδα στήριξα σε ξένες πλάτες; τι να πω στη μάνα μου που θα με ρωτάει; απογοήτευση. μια λέξη μόνο βρίσκω. κι έχω και πάλι έναν κόμπο στο στομάχι. πριν λίγο, ξαπλωμένη πλάι του, άκουγα την ανάσα του. σαν σε χαρτί από καρδιογράφημα, να την αποτυπώσω θέλησα στον τοίχο, να τη βλέπω κι όταν φύγει. πώς μπόρεσε να κοιμηθεί και σαν μωρό ανασαίνει; γιατί εγώ να ξενυχτάω; πώς να πάω στη δουλειά και να μπορέσω να το κρύψω; γιατί δε με προστάτεψα; πώς χτίζεις φράχτη στην καρδιά να μην πονάει; πώς κάνεις πως δεν έγινε και συνεχίζεις; να! γράφω πάλι. ευχαριστήθηκες;

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη

που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει

Για ιδέστε πού 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας το 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό νά 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος..

Για ιδέστε όλοι, ιδέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
πού 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

Ψέμα οι χρησμοί του δράματος

Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις
ψέμα οι χρησμοί του δράματος
δεν έχει τίποτα να λύσεις
όλα ζωή και θάνατος

Αυτό που νοιώθω όταν γελάω
εσύ το νοιώθεις όταν κλαις
κι όσα με ζόρια εγώ περνάω
εσύ τα βλέπεις αμμουδιές

Μονάχα αυτό κατάλαβα
απ’ όλο το ταξίδι
πως όσο αλλάζουμε ζωή
τόσο μένουμε ίδιοι

Δεν έχω κάτι να σου πω
τι να σου εξηγήσω
νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
νύχτα με φέρνουν πίσω


Τα καλοκαίρια μόνο ξέρουν
να μας γλυκαίνουν τους καιρούς
κι όσα τα δυο μας μάτια θέλουν
αυτά μας κάνουν κυνηγούς

Τώρα τα βλέπω όλα απλά
σαν αλητάκος σκύλος
όπως γελάνε τα παιδιά
και όπως σκάει ο ήλιος

Οι στίχοι είναι του Οδυσσέα,
η μουσική του Θάνου.