Να! Κοίτα τι παθαίνω..φοβάμαι να γράφω. Φοβάμαι ότι αυτά που γράφω θα ζωντανέψουν. Η ελπίδα στο λεξικό του μυαλού μου είναι λέξη ανύπαρκτη( το έχω ξαναπεί;). Όταν γράφω, συνήθως βγάζω μια μια τις ίνες της ψυχής μου. (διόρθωσέ με! αφού η ψυχή δεν έχει ίνες. διόρθωσέ με!)Σήμερα τα σημαντικά τα περιορίζω μέσα σε παρενθέσεις μην τυχόν και μου ξεφύγουν. (πως λένε "αγαπώ" στη νοηματική και πως κοιτιούνται δυο άνθρωποι οταν αγαπούν ο ένας τον άλλο; σε τι διαφέρει από ένα απλό καθημερινό βλέμμα;)

"Στο γαλαξία των γλωσσών, κάθε ανθρώπινη φωνή είναι ένα άστρο..." και η σιωπή; Δεν είναι γλώσσα η σιωπή;

έχασα τον ειρμό μου. πάλι..

Καληνυχτα

Υγρη νυχτα
οταν πεφτει για υπνο
υποψια βροχης
αμιλητα προσωπα ξεχυνονται απο τα κτιρια
υποπτο σκοταδι, αφυσικο
δε μπορει να φανταστει τη γιορτη οταν κοιμαται.

Οι γυναικες που βλεπει στα ονειρα του
σειρηνες μαγνητικες, κυνηγημενες
με ανεμους ακολουθια του ουρλιαζουν
σε ακατανοητη γλωσσα.
Ο ηχος δε μεταδιδεται
τον ακολουθουν παντα στο δρομο
δεν κρυβονται
ειναι ερωτευμενες μαζι του
με κινηση κυματος, τηγμενες φιγουρες.

Χιλιαδες βελονες του τρυπανε το κεφαλι
οχι σαν φωνες.
Ποιο ειναι το τελος;
Κλεινει τα ματια απο τον πονο;
Ουρλιαζει κι ας ξερει πως δε μπορει να ακουστει;
Για να τις διωξει.

In the mud of their joy

Here is the deepest secret nobody knows. Here is the root of the root and the bud of the bud and the sky of the sky of a tree called life; which grows higher than soul can hope or mind can hide. And this is the wonder that's keeping the stars apart... I carry your heart, I carry it in my heart.

Ναι.

Εφτά ζωές το σώμα σου το γύρεψα στα ξένα...

Hidden

Ικετευει για το ελαχιστο

Εστω μια φορα

Στελνει ενα αντιγραφο

οχι το πρωτοτυπο

γνωριζοντας την λαιμαργια του απληστου ζωου

δε θα χορτασει με μια μονο φορα

Ζηταει να μεινει κοντα

ξεγελαστηκε ευκολα

νιωθει το μανδυα στο σωμα

κολλημενο με οξυ

Μονο αυτο μπορουσε να προσφερει

μια πλανη

Περπατώ συνεχώς χωρίς να έχω συγκεκριμένο προορισμό... Κάθε μέρα βλέπω καινούργιους τόπους, καινούργιους ανθρώπους... Δεν μπορώ άλλο, θέλω κάπου να ακουμπήσω, να ξεκουραστώ, να νιώσω οτι όλα όσα χρειάζομαι είναι εδώ, γύρω μου. Πόσο πρέπει να περπατήσω ακόμα...?

Δωματιο

αν εισαι το ονειρο μου, ειμαι το δικο σου

Δε φοβαται
απλως κανει κρυο
Δεν ειναι μονος στο αδειο δωματιο
ειναι κι αυτο απο το κρυο
Λυωμενο ορυκτο
μεσα στις τρυπες του κορμιου
μονο ετσι μπορει να σταματησει

πες μου...

Τι είναι χειρότερο; Να μην έχεις τίποτα
ή να τα έχεις όλα και να μην αρκεί;

Πόσες φορές;;

Πόσες φορές μια καρδιά μπορεί να αγαπήσει;;
Πόσες φορές μπορεί να χτυπήσει γρήγορα και δυνατά για έναν άνθρωπο;;
Πόσες φορές μπορείς να πεις "τέλος" και πόσες φορές μπορείς να πεις "αρχή";;

Καμιά φορά νιώθω ότι μόνο στα όνειρά μου είμαι πραγματικά ελεύθερη!!

(Σήμερα έχουμε εκλογές...πολλοί θα πουν ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Και αν είμαι, τότε τι; Εξάλλου μια απ'τα ίδια χάλια βλέπω)

Καληνύχτα σε όλους!

Silence...

So close, so far away...

So alive, but dead within...

So powerful and yet so weak...

Restless, but lackadaisical...

Relentless, but merciful...

Beautiful, but crippled...

Yet of unprecedented cruelty...

Feelings stomping in his head

Violently ripped out of his tormented heart...

No place for more,

No eagerness for new...

"Why aren't you alive?", she cried

"Why are you hurting me so bad?"

Silence...

No answer came from his mystic face,

He just went on with his lonely journey...

Not a single blink,

Not a single glance...

The path kept unreeling before his eyes as a snake...

Just silence...

Μασκες

Το ηξερε οτι αυτο το προσωπο που φορανε δεν ειναι δικο τους.

Οτι εχουν ολοι τα ιδια.

Πανω κατω εκατο διαφορετικα καλουπια.

Για αυτο την μπερδευε.

Νομιζουν πως δεν τους καταλαβαινει.

Γι’ αυτο φοραει μαυρα γυαλια, να μην βλεπουν τα ματια του.

Τοσο απλο ειναι.

Για να μπορει να τους επεξεργαζετε οση ωρα χρειαζεται.

Χειμωνανθός;

Χέρια μου αδειανά- oh Lord. Τα άνοιξα κι όλα έπεσαν στο πάτωμα- δεν θέλω να τα σηκώσω, μη μου μιλάτε άλλο γι' αυτά. Σηκώνω τα βλέφαρα χαράματα κι ακούω έξω πως φυσάει πολύ. Δεν ανάβω φως, φοβάμαι μην κοπάσει ο αέρας και χάσω την ευκαιρία του φθινοπώρου. Αυτό το φθινόπωρο...κάποτε υπήρξε βάσανο. Άλλες χρονιές πληγή και άλλες βάλσαμο. Φέτος είναι η χρονιά του βάλσαμου. Το περίμενα πώς και πώς γιατί ξέρω πως είναι ο τελάλης του χειμώνα. Πως σε λίγο καιρό ένας χειμώνας θα ζυγώσει, με την Αθήνα κουκουλωμένη σε μαύρα παλτά και κασκόλ της μόδας, με ζεστούς καφέδες και ουίσκι ον δι ροκς, με συνάχια και χαρτομάντιλα ταλαιπωρημένα στα τραπέζια, με πικραμένα αποτσίγαρα κι αξύριστα πιγούνια. Σήκωσα λοιπόν τα βλέφαρα και χτύπησα τον πρώτο του ζεστό καφέ. Ανατρίχιασμα του νου και της ψυχής, όχι ανάγκη μα σαν τάση για λυτρωμό αυτή η επιθυμία. Θυμάμαι ένα πρωί κάπου στην Αθήνα να περπατάω στις μύτες των ποδιών μέχρι την κουζίνα για να ετοιμάσω τον πιο όμορφο αχνιστό καφέ με πολλή ζάχαρη και καθόλου γάλα κι άλλον ένα που δεκάρα δεν έδινα για το πώς θα βγει. Και η Αθήνα μες στο νέφος και η ζωή μες στο δικό της. Και η ψυχή δυο βήματα πιο κει με χαμηλωμένα τα δικά της βλέφαρα. Τι όνειρο να έβλεπε; Ο καφές θα την ξυπνούσε σαν την πιο γλυκιά ψυχή του κόσμου. Η καλή μου Δανάη έγραψε και ο Γιάννης τραγούδησε σπαρακτικά με την κιθάρα "Δεν ζητάω δική μου να' σαι θέλω μόνο να σε δω". Και ποιος τον χέζει τον ερωτευμένο όταν μιλάμε για άνθρωπο. Θέλω άνθρωπο. Σίγουρα, άνθρωπο.

Επιστρέφω στη σιωπή του δωματίου και στην γαλήνη του καφέ. Τελειώνει και το μελάνι. Αν έχεις τα κότσια πάρε με μαζί σου. Αλλιώς μην με ζαλίζεις με τα παλιοκαλοκαίρια σου. Καλημέρα.

Πισω

Οταν ηταν μικρος του αρεσε να ανοιγει κλειδαριες με κωδικους.

Οταν μεγαλωσω θελω να γινω μακαρονοθεριστης.
Ναι, θα θεριζω μακαρονια.
Ειναι μια καλη δουλεια.
Θα θεριζω μακαρονια.

Τωρα προσπαθει να διωξει το τυχερο αστερι απο πανω του
το ενοχλητικο τυχερο του αστερι.

Λευκό μου γιασεμί...

...μη νυχτώσεις.