Σάββατο 28 Απριλίου 2007

Φλάουτο

Στη ζωή μου δεν υπήρξε ούτε μία μουσικός. Αλλά αν υπήρχε θα ήθελα να παίζει φλάουτο. Κι αυτό όχι (μονάχα) γιατί έπεσα θύμα αυτής της υπέροχης φωτογραφίας (γεια σου Λιζάκι). Ίσως γιατί το φλάουτο από τη φύση του έχει την ιδιότητα να σε ξυπνά τα πρωινά με την αίσθηση της άνοιξης στα μάτια και στα χείλη ακόμα κι αν δεν έχεις κοιμηθεί το βράδυ. Έχει το προσόν να χαϊδεύει τ' αυτιά σου με μια τρυφέρότητα, που ποτέ χέρι γυναίκας δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει. Μπορεί με τρεις νότες να νιώσεις πως το στήθος σου ανοίγει, ρουφάει ό,τι άρωμα σε περιβάλει και κλείνει ξανά πιο πλούσιο από κάθε χαραυγή της ζωής σου...

Η άνοιξη μπήκε για τα καλά. Δεν θέλω να Την λιώσω όπως τον εαυτό μου. Μάθε να παίζεις φλάουτο σε παρακαλώ.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

Απώλεια...

Το παιχνίδι της μοίρας, παιχνίδι της ψυχής...
Ζωγραφισμένο βαθιά στα μάτια αυτού που υποφέρει...
Κρυμμένο πίσω από ένα αχνό χαμόγελο
Που δε μπορεί να ξεγελάσει κανέναν...
Είναι λίγος ο καιρός,
Φρέσκια η μνήμη...

Κι όμως, η απώλεια...
Ένας αδιάκοπος διάλογος με μια φωτογραφία,
Ένα παραμιλητό στον αέρα...


Τι μένει; Τι χάνεται;
Ποιος ξέρει;
Η φωτογραφία παίρνει ζωή,
Παρηγοριά στα δύσκολα,
Χαρά στα όμορφα μοιράζομαι μαζί της...

Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

Στη φιλη μου..


Στο λευκο δωματιο,απλωσε χερια κλαδια
κι αυτα εβγαλαν μισχους και μπουμπουκιασαν
προσκληση στα πουλια..
Κι εμεινε εκει ακινητη
για να μην τα φοβισει..
Οι μερες κυλουσαν και τα πουλια αργουσαν
και τοτε καταλαβε πως στο λευκο δωματιο,
κανεις δεν μπορουσε να μπει μα ουτε και να βγει..
Και τοτε τρομαξε και προσευχηθηκε
να φυγει ο φοβος
Κι οταν καταλαβε πως κανεις δεν θα την ακουγε
αφεθηκε στη γη να την ξαναγεννησει..

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Μέρα είναι θα περάσει





Λένε πως ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς. Δεν ξέρω... Θα ‘πρεπε να 'μουν πολύ δυνατή ως τώρα. Μα νιώθω πως είμαι ευάλωτη και πως γίνομαι κακιά, σκληρή και άκαρδη με τον καιρό και μόνο εγώ δε φταίω. Σήμερα είναι η μόνη μέρα που εύχομαι να μην είχα κινητό. Θέλω ν’ απομονωθώ και να μη δω ούτε ν’ ακούσω κανέναν. Μόνο τα mail διάβασα, γιατί αυτά δεν έχουν ήχο και μετά μπορώ και να τα διαγράψω.

Με ρώτησε ποτέ κανείς πώς θέλω να περάσω αυτή τη μέρα; Ναι, μπορεί και να ‘μαι μια ξινή παράξενη, αλλά δική μου είναι η μέρα και θα την κάνω ό,τι θέλω! Θέλω ν’ ανοίξω ένα μπουκάλι και να το πιω μονάχη απόψε, αφού δεν μπορώ να το μοιραστώ με κάποιον άλλον. Οι φίλοι ήρθαν άλλα χρόνια, μα έφυγαν μετά κι έμεινα πάλι μόνη. Δε με κρατήσαν αγκαλιά το βράδυ ούτε μου είπαν παραμύθι για να κοιμηθώ. Δε μου χαϊδέψαν τα μαλλιά και δε μου έτριψαν τους ώμους. Δεν ανησύχησε κανείς αν ξεσκεπάστηκα και κρύωσα, ούτε με νoιάστηκαν αν ονειρεύτηκα γλυκά ως το πρωί. Και ποτέ κανείς δε ρώτησε αν είμαι ευτυχισμένη.

Κι αν γελάω, μην πιστεύεις όσα βλέπεις. Ψάξε να δεις πίσω απ’ την κουρτίνα, αφού η παράσταση τελειώσει. Tο κοινό έχει φύγει και τα φώτα έχουν σβήσει. Θα δεις τη μαριονέτα να κοιμάται στο κουτί, άψυχη, δε χορεύει, και το φουρό της μάδησε και τσαλακώθηκε, οι μπούκλες της μπερδεύτηκαν με τα σχοινάκια κι είναι άσχημη πολύ και θλιβερή. Ως την επόμενη παράσταση που στα χέρια σου θα ξαναζωντανέψει.

Συγνώμη. Θα ‘θελα τόσο να μπορώ να γράψω κάτι ευχάριστο απόψε.
Μέρα είναι, θα περάσει.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007


Winter overture-Requiem for a Dream


σακατεμενη ψυχη μου
που ολο σε σκαλιζουν..
(ψ)αιματα σταζεις
μεσα στη νυχτα
ουρλιαζεις "αληθεια"
σωπαινεις πληγες
περναει ο χρονος
εσυ χαραζεις
τελευταιες πνοες


Σάββατο 21 Απριλίου 2007

Ερωτικό


Mε μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
Στη γη των Bησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου ’φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
Στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Tο καραβάνι τρέχει μέσ’ τη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
Πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
Πώς να δεθεί η Mεσόγειος με σκοινιά
Αγάπη, που σε λέγαν Aντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιόν γαλαξία να σε βρω
Εδώ είναι Aττική, φαιό νταμάρι
Κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι.


Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

1516195

Μια στάλα εμπιστοσύνη είναι ένας ωκεανός λέξεων χωρίς σημασία. Πόσες λέξεις λέμε κάθε μέρα που μας ξεφεύγουν έτσι γιατί μας έμαθαν να μιλάμε με τους ανθρώπους χωρίς να επικοινωνούμε; Προτιμώ να κόψω τη γλώσσα μου κι εγώ. Κι εγώ, εγώ. Έφαγα φράουλες χτες το βράδυ κι ήταν πιό νόστιμες γιατί τις μοιράστηκα με κάποιον που ξέρει να βλέπει πιό μέσα από τα μάτια μου και δε χρειάστηκε ούτε μια λέξη να πούμε. Μπορώ να κλάψω μετά από μια αδιάφορη συναναστροφή και να με μισήσω. Μπορώ να κλάψω μετά από μια καυλωμένη συναναστροφή και να με λατρέψω. Αγαπώ όλα τα μικροσκοπικά πράγματα που βρίσκονται κρυμμένα σε ανθρώπους, σε ντουλαπάκια που δεν ανοίγει κανείς, σε σελίδες πιό λευκές από τις χρησιμοποιημένες. Με ρώτησες μια φορά ποιοί είναι οι ευαίσθητοι άνθρωποι και σου είπα πως είναι εκείνοι που όταν βρέχει ανοίγουν μια ομπρέλα να προστατέψουν ένα σκύλο ή ένα σαλιγκάρι. Σου φάνηκε υπερβολικό και πώς να σου εξηγήσω πως όλη η ζωή μου είναι μια τεράστια υπερβολή! Τώρα θα'θελα να μαστε σ'αυτό το βαρκάκι.Μετά από πολύ σεξ, απο κείνο που σε μουδιάζει και σε πονάει. Να κρυώνουμε λίγο και να μου λες μια ιστορία. Να' χουμε αφήσει τη Λισαβόνα και να πηγαίνουμε στο αλλού ή στο μετά. Να προσποιούμαστε πως ζούμε στο νερό κι ο βυθός είναι η στεριά. Να σε ρωτάω αν θα μπορούσες να μ'ερωτευτείς ποτέ και μετά να σου λέω: αν ήμασταν πλάσματα του βυθού θα γνωριζόμασταν; Να γεννάω ιστορίες για τη θάλασσα και να σου λέω πως την έφτιαξε μια νοικοκυρά με μεγάλο κώλο και μια ποδιά δεμένη πρόχειρα στη λεπτή της μέση. Που μύριζε κάυλα και φαγητό. Πως όλος ο κόσμος ήταν ένα τηγάνι με μπλέ φαγητό κι η μαγείρισσα έβαλε μια μεμβράνη από πάνω να το σκεπάσει. Κι ύστερα το ξέχασε στον ήλιο κι όλα τα υλικά που ζούσαν μέσα ζωντάνεψαν, ερωτεύτηκαν τα λαχανικά με το κουκουνάρι κι έγιναν βυθός. Έγινε θάλασσα. Και τώρα είμαστε μέρος αυτού του φαγητού έτοιμοι να φάμε και να φαγωθούμε. "Να φάμε" να πεις, "Να φαγωθούμε" να πω...


Καλως σας βρήκα

Τρίτη 17 Απριλίου 2007

κατι σαραβαλες καρδιες στο τσιρκο της αγαπης..




γυρνα το βλεμμα σου
πανω μου
"α-γα-πη-σε με"
(ξερεις ε;..)
και μετα παρε μια βελονα
ακουμπησε τη στο κεντρο μου
μετα κλαψε
σκουπισε τις σταγονες απο το αιμα
στο προσωπο σου
θα ειναι αργα..
δηλητηριο χαραγμενο στο προσωπο σου
απο σενα φτιαγμενο ομως
μη φοβασαι..
-ο οργανισμος μου για καποιο λογο
δεν το ειχε αποβαλλει-
αλλα εσυ δεν κινδυνευεις απο αυτο
γελα
ηχηρα...
οπως ηξερες να κανεις παντα
γελα σου λεω
οπως κλαιω εγω.
ΥΓ: "ο,τι αγαπας, δε χρειαζεται να το καταλαβαινεις παντα", λεω.
"ο,τι δεν καταλαβαινεις, δεν μπορεις να το αγαπας", λες.
ειμαι φαουλ..σε αγαπησα κι ας μην σε ερμηνευσα οπως μου υπεδειξες.
τωρα;..
**ο τιτλος απο το τραγουδι "Σαραβαλες Καρδιες"-Διαφανα Κρινα

Σάββατο 14 Απριλίου 2007

Μνήμες του νερού


Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει

Σ' αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή

Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της
"Η ομορφιά" κάποιος ψιθύρισε "είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης"

Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
θ' αποσυρθώ και θ' αγαπήσω το σκοτάδι
Στίχοι: Παντελής Ροδόστογλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Πέμπτη 12 Απριλίου 2007

Μιας φοράς εικόνα

Έτσι να είσαι όπως σε θυμάμαι.
Με κόκκινες φλόγες να σε στεφανώνουν, υγρά μάτια και απαλά χείλη γεμάτα απροσπέλαστες υποσχέσεις.
Πόσο ταίριαζες με 'κείνον τον γκρίζο ουρανό.
Μια μίζερη μέρα που έβαψες κίτρινη.
Από τότε είναι η καρδιά μου φουσκωμένη. Να σε βλέπω πλέον δεν επιθυμώ.

Μη γίνεις κι εσύ μέρος του περιβάλλοντος χώρου και χάσεις τη θεϊκή σου υπόσταση.

Μα μήπως τελικά αυτό που αγαπώ είναι εικόνες;

Ι love you freaks
Καλως σας βρήκα

Τετάρτη 4 Απριλίου 2007

Εν λευκώ



Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω.

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρη τρέλα
αν είχε σώμα θα’ ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να’ χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.

Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ…

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι
Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει.

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα’ τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα’ ταν σαν κι εμένα.

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το’ χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα.

Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ…

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Καλώς σας βρήκα.