ξεθωριαζω

κλεινω τα ματια και σκεφτομαι

σκεφτομαι πως ημουν και πως εγινα

δε μπορω να χαρω με τιποτα πια

η ζωη μου μια ατερμονη θλιψη

συχνα σκεφτομαι το θανατο

δεν ειναι νορμαλ ολα αυτα

παρανοια

θελω να ερωτευτω ξανα και δε μπορω

θελω να με αγαπησουν και δε μπορουν

και κουραζομαι σου λεω

κουραζομαι οταν αγαπω χωρις ανταποκριση

κουραζομαι να κοιταω τον αλλο και να μην με καταλαβαινει

με φθειρει να επαναλαμβανω τα ιδια και τα ιδια και κανεις να μη δινει σημασια

φοβαμαι το αγγιγμα των ανθρωπων πια

φοβαμαι τις "καλες" προθεσεις τους

κοιταω τις ανεμωνες στο διαφανο βαζο μου και νιωθω πως μονο αυτες αφουγκραζονται το μεσα μου

βουλιαζω στις μουσικες των massive attack , του αγγελακα και των οναρ

πινω τονους καφε και καταναλωνω μαυρη σοκολατα

δεν εχω ορεξη

καπνιζω πιο πολυ απο πριν

η ανασα μου κοβεται, οπως παντα οταν δεν ειμαι καλα

θελω να φυγω μακρυα

κανεις να μη με ψαξει

κανεις

να ειμαι μονη αναμεσα στους μονους

ετσι κι αλλιως ποτε ηταν που ενιωσα το "μαζι"; και για ποσο;

πνιγομαι σου λεω

κι εσυ δεν ακους

δεν ακους , εαυτε μου

δε βοηθας

geo is my name and my mind and soul are fucked.(full stop)

Άντε φύγε
Θέλω να φύγεις από μέσα μου
Θέλω να νιώσω καλά
Τι πρέπει να κάνω;;
Τι χρειάζεται;;
Ο,τι κι αν είναι θα το κάνω. Λόγω τιμής

Γίνεται να ξυπνήσω αύριο και να είμαι απλά εγώ; Χωρίς αυτό;
(Αυτό το πλάκωμα στο στήθος, αυτό το φτερούγισμα, τα μάτια που γυαλίζουν, ο κόμπος στο λαιμό)

Γιατί καμιά αγκαλιά δεν μπορεί να το απαλύνει; Γιατί καμία κουβέντα δεν μπορει να το ηρεμήσει;
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο για μένα αφού στην ούσια δεν είναι τόσο σημαντικό;
Κοιτάω γύρω μου τα άτομα με τα πραγματικά προβλήματα αλλά δεν βοηθάει συνεχίζει να βρίσκεται εκει...
Δεν το αντέχω
Φύγε πια και μην γυρίσεις ποτέ ξανά!

17 Μαρτιου

κι ακομη...

Πάλι θα με χάριζα σε σένα!

Σου έδωσα απλόχερα όλα αυτά τα μικρά κόκκινα ροδοπέταλα,

με την ελπίδα ότι θα τα φυλάξεις!

Κι εσύ...

Άλλα τα σκόρπισες, άλλα τα ξόδεψες, άλλα τα ξέχασες , άλλα τα χάρισες!

Κάθε ροδοπέταλο ήταν ένα όνειρο.

Κάθε ροδοπέταλο ήταν μια ελπίδα.

Κάθε ροδοπέταλο ήταν ένα κομμάτι από την ψυχή μου!

Δεν μετανιώνω πάλι το ίδιο θα έκανα.

Πάλι θα με χάριζα σε σένα!

sleeping with ghosts

Όταν για ένα σου βλέμα απαρνήθηκα τα ταξίδια μου, όταν ο κόσμος ήταν μια μαύρη κουκίδα στον χάρτη, όταν έκανα την κεραία στις ταράτσες του κόσμου, όταν στην διαχωριστική λευκή γραμμή της λεωφόρου τρέχαν τα αυτοκίνητα και στο ρεύμα κυκλοφορίας οι άνθρωποι, όταν έσφιγγα τις ζώνες (αν)ασφάλειας γύρω από τον λαιμό μου, όταν έψαχνα για τσιγάρα στην νύχτα και έβρισκα όλα τα περίπτερα κλειστά, όταν σε είχα δίπλα μου χωρίς να το ξέρω, όταν το "γειά", έχασε από το αντίο...

Εφτά το πρωί κι ακόμα νυχτώνει έξω...

Scream

-Ακους αγαπη μου τις κραυγες απο τα κελια;

-Παντα με νανουριζαν. Ετσι και σημερα.

-Ποτε θα τους καταλαβουμε;

-Ποτε θα μας καταλαβουν;

-Στις αρχες τρομαζα. Πλεον εχω μαθει.
Απο τοτε που εμαθα οτι οταν αρχισουν τη μελωδια τους,
θ' αρχισεις εσυ να κολυμπας πανω μου,
να βυθιζεσαι μεσα μου,
να με λυωνεις σαν μεταλλο.

Το απόγευμα βρήκα κάποιους φίλους που είχα καιρό να δω. Πήγαμε για ούζα και πέρασα πραγματικά πολύ όμορφα μετά από αρκετό καιρό. Η κουβέντα δεν άργησε να πάει αρκετά χρόνια πίσω. Στις βραδιές που περάσαμε στα βραχάκια πίσω από το τελωνείο ή στο παγκάκι της πλατείας που σπάγαμε συνέχεια τη λάμπα για να μην φαινόμαστε και στις απίστευτες συζητήσεις που τότε φαίνονταν φυσιολογικές. Λίγα λεφτά ο καθένας και έβγαινε ένα πακέτο και μερικά «τσιγάρα» και μετά ο καθένας άνοιγε την ψυχή του. Όλα ήταν τόσο εύκολα, δεν φοβόμασταν να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο και να πούμε πραγματικά αυτά που έχουμε μέσα μας. Ατάκες που τις σκέφτομαι τώρα μόνος μου και γελάω, κυρίως για σεξουαλικά θέματα. Ήταν η εποχή που το κάναμε όλοι για πρώτη φορά και κάθε βράδυ συζητούσαμε για αυτό. Ορισμένες διαπιστώσεις και απορίες τώρα φαίνονται τόσο γελοίες, αλλά μου δίνουν να καταλάβω την αθωότητα της ηλικίας εκείνης. Μικρά παιδιά που νόμιζαν ότι έγιναν μεγάλοι επειδή γάμησαν, επειδή έπιναν κανά μπάφο και γύριζαν αργά τη νύχτα στο σπίτι. Και φυσικά κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε παραδεχτεί ότι όταν γυρίζαμε μας περίμεναν οι γονείς με άγριες διαθέσεις.
Είμαι πολύ χαρούμενος που είχα αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου και μοιράστηκα αυτές τις στιγμές. Τα χρόνια πέρασαν και εμείς χαθήκαμε, αλλά δεν πειράζει. Πάντα θα θυμάμαι αυτά τα χρόνια με νοσταλγία και πάντα θα αγαπώ, με τον τρόπο μου, αυτούς τους ανθρώπους. Και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να τους το πω ποτέ αυτό, το λέω εδώ. Εδώ γράφουμε αυτά που έχουμε μέσα μας, έτσι; Βέβαια και ο δικός μου «χώρος» αυτό το σκοπό έχει, αλλά χαίρομαι που μου έδωσε η εύθραυστη Alicia την ευκαιρία να τα μοιραστώ μαζί σας.

Εσυ ευχεσαι να μπορουσες να μοιραστεις ολη αυτη την αγαπη που φωλιαζει μεσα στην καρδια σου.αλλα δε μπορεις.δε θελεις.

δε με θελεις. ετσι μου λες, εμμεσως -πλην ομως με ολη την τραχυτητα που σε διακατεχει ωρες ωρες.

μου γαμας το μυαλο.την ψυχη και το σωμα μου.αυτο το τελευταιο, το βιαζεις ασυστολα ρε φιλε..

I am bleeding..

ξερεις τι θα πει τρυφεροτητα;

ξερεις τι ειναι το χαδι;

αγγιζω;

μαλλον δεν οδηγουν ουτε κατα διανοια τα δαχτυλα σου..παω να σε αγκαλιασω και φευγεις μακρυα.αφου σου εχω πει οτι δε μπορω χωρις αγκαλια. το ξερεις.συνειδητα με αποφευγεις. γουσταρεις να με βλεπεις να σερνομαι απο πισω σου σε εκεινα τα ταξιδια με μονο προορισμο τη ληθη και την απελπισια. μου λες οτι για καποιο σκοπο γινονται ολα. στιβω την καρδια μου ξανα και ξανα για να βγαλει μια λεξη..για να μου εξηγησει γιατι σε αγαπαω. γιατι δε μπορω να σε αφησω να φυγεις.

Πες μου Ε., γιατι δε σε νοιαζει για μενα;αληθεια τι ειναι αυτο που σε κανει να με προσεγγιζεις και αφου με εχεις κερδισει (ξανα και ξανα) να με πετας σε μια σχισμη της ζωης σου για να με χρησιμοποιησεις την επομενη φορα που θα εχεις αναγκη απο παρηγορια ή απο μια τρυπα, για να εκτονωσεις τις αστειρευτες καυλες σου;(οχι, αυτα δεν ειναι δικα μου λογια.ειναι δικα σου.και φταιω εγω που δε σε χαστουκισα εκεινη τη νυχτα που μου συμπεριφερθηκες λες και ημουν η τελευταια πορνη..)

δεν ξερεις ρε φιλε τι θα πει ερωτας για μενα.δε νοιαστηκες ποτε να μαθεις.

δωσιμο θα πει.να τρεμεις οχι απο ηδονη ..αλλα απο τα αισθηματα που σε πνιγουν για το προσωπο που εχεις απεναντι σου.

δεν ξερω γιατι γατζωνομαι απο πανω σου.

Ο Camus στην Πτωση , γραφει: "Πιστεψε με, το πραγμα που μπορει δυσκολοτερα να εγκαταλειψει ενας ανθρωπος, ειναι τελικα εκεινο που δεν επιθυμει"

Ισως ετσι να λειτουργω εγω σε σχεση με σενα..

Το αλλο που σκεφτομαι ειναι οτι μπορει ο εγωισμος μου να μη με αφηνει. μπορει να θελω να αποδειξω σε μενα οτι θα τα καταφερω να σε κερδισω..

μαλακιες, ομως.ποιος εγωισμος;ξεχναω κι εμενα την ιδια οταν ειμαι μαζι σου.ενα αβουλο νευροσπαστο,μια μπαλιτσα πηλος για να με πλασεις και να μου δωσεις το σχημα που επιθυμεις..αυτο ειμαι. αυτο μου επιβαλλω- ενδομυχα- να ειμαι για σενα.γιατι σε γουσταρω.

με χαλας ρε .με χαλας..

αυτο που με εξοργιζει πιο πολυ απο ολα ειναι η απαθεια σου..μου λες οτι σ'αρεσω, οτι με γουσταρεις..ο,τι ...ο,τι.. ο,τι..

τοτε γιατι δε μπορεις να με νιωσεις για λιγο..για οσο..για μια στιγμη..

νιωσε με.

δε μπορεις να θελεις.γιατι και αυτα ακομα τα συναισθηματα σου τα εβαλες στο πιο ψηλο ραφι. μαζι με τη ζωη σου που δεν την αγαπας..

τι κριμα που την αγαπω εγω πιο πολυ απο σενα.

και τι κριμα που εσυ δεν αγαπας εμενα.

Τελευταία δεν μπορώ να κοιμηθώ...εγώ που ξυπνούσα το μεσημέρι τώρα είμαι από νωρίς όρθια...νομίζω δεν κοιμάμαι ποτέ, νομίζω δεν σταματάω ποτέ να σκέφτομαι,δεν ηρεμώ ποτέ. Θέλω να πιάσω το τηλέφωνο, να σχηματίσω τον αριθμό, να χτυπήσει 1...2...3, να το σηκώσει και...μόλις ακούσω την φωνή του να μπορέσω να πω μόνο μια συγνώμη αντί όλων αυτών που κρατάω μέσα μου κρυμμένα καλά, πολύ καλά,μια συγνώμη χωρίς να υπάρχει λόγος, χωρίς να έχω κάνει κάτι...μόνο για να μην τον χάσω, μόνο για να μην φύγει.
Βαρέθηκα, δεν θέλω να είναι έτσι πια...ΘΕΛΩ να κοιτάξω κατάματα ό,τι με πονάει και να του πω ΦΥΓΕ, φύγε γιατί είσαι μεγάλος παρτάκιας, γιατί δεν νοιάζεσαι για μένα, γιατί ενώ μπορείς να με δεις επίλεγεις κάτι άλλο, γιατί ενώ δεν κάνεις τίποτα και ξέρεις ότι περιμένω μια σου κουβέντα αφήνεις τα ρημαδιασμένα τα βράδια να περνούν, γιατί εγώ έχω τόση ανάγκη για 1 ώρα μαζί σου ενώ εσύ όχι. Λες ότι μπορεί να έχω όλα τα δίκια του κόσμου αλλά και εσύ δεν μπορείς να εισπράτεις αυτή την επιθετική συμπεριφορά. Μα καλά πλάκα μου κάνεις; Τι περίμενες; Άνθρωπος είμαι ρε πούστη μου! Το χειρότερο είναι ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε μένα, μόνη μου τα κάνω αυτά σε μένα αυτός ο freak εαυτός μου φταίει για όλα...βέβαια αν γράψω τους λόγους που θέλω να μείνεις θα φτάσουμε στο αύριο αλλά αρκούν αυτά για σήμερα. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να ορίζει τόσο την διαθέση ενός άλλου ανθρώπου; Νιώθω τόσο μόνη...αλήθεια, αλλά όταν αυτός είναι αλλιώς τότε νομίζω ότι όλα είναι υπέροχα στην ζωή μου αλλά στην ουσία δεν είναι. Πολλές αλήθειeς είπα πρωί-πρωί...STOP!
Καλημέρα και ευχαριστώ για την πρόσκληση, μόνο αλήθειες... και όλο το χάλι που κρύβω μέσα μου θα βγει στην επιφάνεια!

Καλή αρχή και όποιος αντέξει!!

I dreamt I was a butterfly, flitting around in the sky; then I awoke.
Now I wonder: Am I a man who dreamt of being a butterfly, or am I a butterfly dreaming that I am a man?

Chuang Tzu

Ειναι ο πραγματικος μου εαυτος
Ολα τα σκατα που βγαινουν οταν προσπαθω να σε αποπλανησω
Τα ψεμματα, τα παραμυθια που εχτισα
Ενας κοσμος ολοκληρος φτιαγμενος για να ζησεις μεσα του

Γραφω οπως πρεπει καταπιεζοντας τον εαυτο μου
Το ‘εγω’ μου ειναι αποτελεσμα μιας διαδικασιας αναμιξης
Μεσα στο χυτηριο ριχνονται ψεματα και λαθη

Without innocence the cross is only iron,
hope is only an illusion & Ocean Soul's nothing but a name...

ειναι μια αλλη εκδοχη του εαυτου μου.

ειναι ολα οσα ειμαι και βγαινουν σε στιγμες αδυναμιας.

ειμαι εγω και παλευω με εμενα.

I'm just a freak..

το μοτο μου ειναι:

come on and save me

from the ranks of the freaks

that suspect

they could never love anyone

except from the ranks of the freaks

that suspect

they could never love anyone

except..

except..

except..

join me .γραφουμε οτι θελουμε, οπως θελουμε..

χυμα σκεψεις, φρασεις, λεξεις..ομως προσοχη..

μονο οτι ειναι "εμεις" θα βγαινει σε αυτο το blog.

μονο αληθειες θελω.

σας προκαλω..